vrijdag 12 mei 2017

Onrecht.....

.....gemeen....machteloos...boos....verdrietig.
En nog veel meer.

Het is gewoon niet eerlijk.

Ik heb lang nagedacht of ik dit wel in een blog moest zetten....maar ik ga het toch doen.

Mijn geweldige dochters hebben Scandinavische namen. Zowel de voornaam als de achternaam. Inclusief een Scandinavische letter die wij hier in Nederland niet hebben....namelijk de Ø....
De man wiens achternaam ze dragen is een Noor.
De man die volgens de Nederlandse wet hun vader is.

In 2001 ben ik getrouwd en na een huwelijk van 8 jaar is de scheiding uitgesproken. Het huwelijk was hels. Het resulteerde uiteindelijk in een vlucht. Ik heb in het diepste geheim de kinderen meegenomen en heb 6 weken ondergedoken gezeten....waarna een heftige vechtscheiding van anderhalf jaar volgde.

Ik treedt verder niet in details. Maar termen als drugs, speed, injectienaalden, psychisch geweld, agressie, woedeaanvallen en angst behoorden bij onze dagelijkse dingen.
Ook werd er door hem een poging gedaan in de rechtbank om de kinderen van mij af te nemen. Dat is hem godzijdank niet gelukt...maar de angst en de paniek die toen in mijn hart nestelde is eigenlijk nooit meer helemaal weggegaan.

In de eerste jaren na de scheiding heeft hij de kinderen regelrechte trauma's bezorgd wat uiteindelijk resulteerde in EMDR...psychologen maar vooral intens verdriet.
En sinds 2013 weigeren de kinderen ieder contact met hem. Enkel en alleen omdat ze panisch zijn voor deze man.
Hij zelf heeft nooit meer naar ze omgekeken. Ook niet met verjaardagen. Ja...1x nog. Toen kreeg de één via whatsapp een felicitatie.....maar de ander was jarig.

Sinds 2015 betaald hij ook de alimentatie niet meer. De achterstand is inmiddels opgelopen tot ruim €15.000,-
Ik heb het LBIO ingeschakeld....en tot op heden zijn ze er nog mee bezig.

Mijn dochters zijn gekwetst tot in het diepste van hun ziel. Niet 1x....maar oneindig vaak.  Ze hebben hem meegemaakt in zijn woede....in zijn agressie....zijn dronkenschap....stoned....
Ze zijn panisch van angst geweest...

De man wiens achternaam ze dragen.....die volgens de Nederlandse wet hun vader zou zijn.
Het woordje Vader.....daar draait alles om.
Naar mijn idee is een vader iemand die zijn kinderen onvoorwaardelijke liefde geeft, een veilig thuis bied....iemand die ze kunnen vertrouwen, hen opvoedt...beschermd...en altijd klaar staat voor zijn kinderen.

Mijn kinderen zijn getraumatiseerd. Hun Noorse achternaam is een pure last geworden.
En dus hebben ze besloten in het dagelijkse leven die naam niet meer te gebruiken. Beide scholen zijn er in meegegaan en de klasgenoten kennen hen ook niet anders dan met de "nieuwe" naam.

Maar....op hun ID staat hun geboortenaam.
De Scandinavische naam met de Ø.
En ook bij de huisarts....de ortho...de tandarts....het ziekenhuis....overal worden ze weer geconfronteerd met hem.
Dan liggen ze bij de tandarts in de stoel....die tuurt naar het beeldscherm....en fronst dan. En altijd komt daar die vraag; Wat is dat voor een naam? Waar komt dat weg? Ohhh dan ga je zeker vaak naar Noorwegen? Wat leuk een Noorse vader.....

Nou nee dus.....
Dan zie ik hun ogen zwart worden. Witte bekkies....
En altijd maar weer een beetje lachen....groot houden....maar hun vingers knijpen vuisten....hun gezichtjes stil....naar binnen gekeerd....intens stil verdriet.....
Klakkeloos geconfronteerd met de persoon wiens naam ze dragen.
Steeds weer opnieuw.
En steeds weer opnieuw word er gepord en gestoken in die grote wond die in hun hart zit....nooit kan het genezen.

Vandaar dat ze een achternaam wijziging willen.
En dat kost veel geld. Heel veel geld.
2 Kinderen kost namelijk €835,-
Maar goed...dat is te overzien. En ik ben begonnen met sparen. Helaas zit ik nu in de bijstand en het sparen is een zeldzaamheid geworden. Toch wilde ik de moed niet opgeven...want dit is te belangrijk. De psychische gezondheid van mijn kinderen staat voorop. Ik blijf sparen.
Toen was daar een heel lief bevriend stel. En zij boden mij aan om dat bedrag voor te schieten zodat die naamswijziging in gang gezet kon worden. En ik zou hen maandelijks terug betalen.
Wat ongelofelijk lief.  Zo'n groot bedrag.

Ik ging me weer verdiepen in de informatie om dit in werking te zetten.
Natuurlijk moet je van alles meesturen. En uitleggen. Enz.
Volkomen begrijpelijk.
Anders kan iedereen zomaar een naam veranderen...en dat is ook weer niet juist.

Maar dan......als je niets vermoedend aan het uitzoeken bent....staat daar doodleuk dat de persoon wiens naam ze dragen toestemming moet geven!
Dat stond er echt. Ik heb het wel 10x  gelezen....maar hij moet echt toestemming geven!
En dat gaat hij nooit doen natuurlijk. Niks fijner als treiteren en pesten....en vooral macht hebben.

Toen bleek ook nog dat hij met de noorderzon vertrokken is vanaf zijn huis. Die verkocht werd door de bank.
Hij heeft mij geblokt op Facebook en whatsapp....hij beantwoord de telefoon niet.
In een mail heb ik hem keurig netjes gevraagd of hij akkoord ging met naamswijziging.
NO.....was het enige wat hij zei. Hij reageerde nergens meer op.

Ik heb het voorgelegd aan het bureau voor naamswijziging.
En zij konden mij geruststellen. Want er is nog een mogelijkheid; de rechter kan plaatsvervangende toestemming geven!
Dan kon het alsnog doorgaan!!!

Ik heb een geweldig gat in de lucht gesprongen! Het kon dus toch!
De volgende stap was om een advocaat te bellen voor de toestemming van de rechter.
Wat blijkt.....?
Dat moet in de rechtbank gebeuren.
En er moet een advocaat ingeschakeld worden. Minimale kosten.... €2000,-!!!
Dus naast de €835,-.....komt er nog minimaal €2000,- bij!!!

En nu is de moed definitief in mijn schoenen gezakt.
Dit kan ik niet bij elkaar sparen. Nooit.
Volgend jaar zal op het diploma van mijn dochter de achternaam prijzen  van diegene die haar getraumatiseerd heeft.

Diegene....die zich haar vader noemt. Die op alle fronten ernstig tekort schiet. Die nooit naar ze omgekeken heeft....nooit naar hen geïnteresseerd is geweest....nooit ook maar 1 vinger heeft uitgestoken naar hun opvoeding. Nooit zijn verplichting is nagekomen. En als klap op de vuurpijl...ze heeft blootgesteld aan gevaar....hun het absolute vertrouwen heeft afgenomen....
En deze man moet eerst toestemming geven.
Hij heeft de macht om mijn kinderen verder te traumatiseren....
Hij heeft de macht omdat hij vader heet te zijn.

En dat bedoel ik met onrecht....gemeen....machteloos....
Hoe idioot is de Nederlandse wet....?
Hoezo toestemming geven???


Maar zo is het gewoon.

En als volgend jaar mijn oudste dochter examen doet....en trots haar diploma in ontvangst mag nemen.....zal er voor iedereen onzichtbaar....een zwarte rand om dat diploma prijken.
Maar ze zal "lachend"...en "blij" met haar Noorse naam ondertekenen....en daarna het diploma in ontvangst mogen nemen.....
Maar ik zal haar trieste ogen zien....gekwetst...oneindig gekwetst....
Door de man wiens achternaam ze draagt.....

zondag 23 april 2017

Hij is weer schoon.....

Ik heb expres geen foto gemaakt van ervoor.....dat wilde ik jullie niet aandoen 😂 Want niks erger om etensresten van je scherm te moeten schrapen, dan kan je beter een doucheputje leeghalen.

Ik ben nu bijna een jaar een alleenstaande ouder....dat is hoe de gemeente het omschrijft ..... In dit "bijna-jaar" heb ik 1 ding wel geleerd....en dat is DOEN.
Een doucheputje bijvoorbeeld. In ons "dames" huishouden....is zo'n doucheputje een nogal afstotelijk iets.
Zo'n Ieuwww-ding.....in dezelfde categorie als spinnen....
Alleen spinnen kan je nog met de stofzuiger opzuigen....en dan de stofzuiger mond zo snel mogelijk op de grond duwen...en nog paar minuten laten zuigen zodat ie er niet meer uit rent....
Maar dat lukt niet met een doucheputje.
De eerste keer dat dat ding verstopt raakte negeerde ik het gewoon....want als je het negeert dan is het er niet....toch?

Maar op een gegeven moment viel er niks meer te negeren als het water vriendelijk over je voeten kabbelt tijdens het douchen.
Tsja....toen moest ik toch maar es achter de oren krabben hoe dit aan te pakken. Ik had geen zin om voor elk wissewasje zo'n woningbouw-kerel te bellen en ik daar als zo'n hulpeloze huismam moet toezien hoe hij zijn mouwen opstroopt om mijn putje leeg te scheppen😂😂

Na nog wat dagen uitstellen moest het toch maar gebeuren.
Met schroevendraaier....latex handschoenen en een stevige plastic zak sleepte ik me naar de badkamer....
Ik slikte die toch wel gallige brok weg....
Trok de latex handschoenen tot zo ongeveer in mijn oksels....pakte de schroevendraaier in de houdgreep....kneep mijn ogen dicht.....oh...kut...ik zie niks meer.....kneep mijn ogen tot spleetjes....hield mijn adem in....en stak de schroevendraaier in het putdekseltje. Wipte hem omhoog.....en de brok in mijn keel won het bijna om naar buiten te schieten....

Voor me lag de meest ranzige substantie die je in een horrorfilm nog niet verdragen kan....
Walgelijk. Smerig.
En dan te bedenken dat het gewoon van jezelf afkomt. Serieus....heb je daar wel eens bij stil gestaan? Ik toen niet.....inmiddels wel...maar ik kan je ook zeggen dat die gedachte niks veranderd aan het feit dat het gewoon echt heel erg smerig is.

Maar goed....dan komt het ergste....zo lang het stil ligt is het gewoon walgelijk....maar zogauw het verwijderd moet worden word het nog meer dan walgelijk.....
Met uitgestrekte arm stak ik de schroevendraaier in die smerige substantie....
En kokhalzend tilde ik die smurrie omhoog.....die er gelijk weer afgleed en terugplonste.  Uiteindelijk kreeg ik in de gaten wat de beste methode was.....en rolde het à la spaghetti om de schroevendraaier heen en mikte het geheel in de plastic zak.
Na nog wat laatste resten en flink naspoelen kon het putdekseltje weer op zijn plaats en verdween al het douchewater weer direct naar het riool.....

Dit ritueel herhaalt zich vrij regelmatig.  En inmiddels stel ik het niet meer uit....is de brok verdwenen al slik ik nog wel even flink....en het spaghetti draaien is niet meer nodig....gewoon rigoureus de schroevendraaier erin en hoppaaaa zo de plastic zak in....zonder dat het eraf knikkert.

En eerlijk gezegd.....het stelt eigenlijk maar weinig voor...het is in ieder geval beter dan een baby verschonen die aan de diarree is.......


Zal ik het doen?

Zal ik mijn blog nieuw leven in blazen?
Eigenlijk wil ik het wel...mijn kop loopt vaak over van gedachten...over van alles en nog wat. En ik mag graag schrijven, dat is wel een uitlaatklep. Maar schrijven kost ook heel veel tijd. En dat heb ik nou net weer niet zo heel veel.
Aan de andere kant is het misschien juist wel goed....want dan moet ik mijn kont wel aan de stoel hebben....en tijd maken. 

Ik heb jarenlang geblogt. En ik vond het heerlijk. Maar toen was ik fulltime mams....en de meiden sliepen 's middags
en 's avonds lagen ze er na Sesamstraat in.
Tsjonge....wat een mooie tijd was dat....

Zal ik weer beginnen met bloggen?
Weet je wat het leuke aan bloggen is? Je kan dingen die je jaren geleden opschreef gewoon weer terug lezen. En de foto's die je toen plaatste....dat is wel heel leuk hoor.
Niet altijd....het is ook best confronterend soms...en dat is wel es lastig.
En ja ...dan zijn er ook nog mensen die er niet tegen kunnen dat je "alleen maar" over leuke dingen schrijft uit je leven.
Ik heb serieus reacties gehad van mensen....die ik kende.....dat ik alles veel te rooskleurig opschreef. Dat ze niet geloofden wat ik schreef...
Tsja....dan vraag ik me af wat je op mijn blog doet....
Dat heb ik uiteindelijk ook gevraagd....maar dan hielden ze de klep wel dicht.
Voor mij was het duidelijk; nieuwsgierigheid en jaloezie....afgunst...
Eigenlijk belachelijk hè....mensen willen overal een mening over hebben....en ze schromen niet om die maar klakkeloos het web op te slingeren.
Ik begrijp dat niet goed. Altijd maar oordelen....veroordelen....waarom moet dat?

Dat is trouwens wel een mooi onderwerp om over te bloggen🤔
Want dat is natuurlijk het volgende.....waarover blog je?
Nou...eigenlijk geloof ik niet dat dat zo'n probleem zal zijn....
In mijn hoofd speelt zich zoveel af...daar word ik soms stapelgek van.
Wist je dat ik er nog niet zo lang geleden achter kwam dat mensen het gewoon "stil" hebben in hun hoofd?
In mijn hoofd is het nooit stil. Nooit! Mijn gedachten tuimelen de hele dag rond...van de hak op de tak springend....maar nooit is het stil.
Ik was echt stomverbaasd.  En nog steeds kan ik me niet voorstellen hoe het is om een stil hoofd te hebben.
Lijkt me best wel een keer kicken om mee te maken maar eerlijk gezegd denk ik dat ik daar niet mee kan omgaan.

Bloggen....
Misschien moet ik maar weer es een poging wagen.  Gewoon zo nu en dan eens....

Mijn eigen pennenvruchten uit het hart.

"Vruchtenhartje".....het was het lievelingssnoepje van mijn vader....
Toen hij ziek werd stond er altijd een schaaltje met Vruchtenhartjes bij hem...onder handbereik.
Ook zijn moeder....mijn oma....had altijd een schaaltje Vruchtenhartjes in het kastje naast haar stoel. Oma kon niet meer lopen door een hersenbloeding. Ze zat altijd in een hoge comfortabele stoel. Haar linkerarm rustte op een kussen. Haar voeten op een krukje. Een tafeltje over haar benen. Met haar bibberende rechterhand kon ze net de klep van het kastje naast haar openen. Zo'n kastje met een oude radio op een gehaakt kleedje....daarnaast een vogelkooi op standaard met daarin Pietje....die prachtig fluiten kon.....ik bedenk me nu pas dat het in al die jaren wel meer dan 1 Pietje moet zijn geweest....want oma was toch 88 dacht ik....en ze heeft zeker 20 jaar in die stoel gezeten.....Pietje zal toch geen 20 jaar op dat stokje hebben zitten fluiten....toch.....?🤔

Oh ik dwaal af...uhm....als oma met bibberend hand de klep van het kastje openmaakte....zaten wij als etterbakken ongeduldig te wachten dat die magere, met ouderdomsvlekken bezaaide hand eindelijk op de tast het schaaltje met de Vruchtenhartjes vond en langzaam voor haar op het tafeltje zette waarna de hand terug ging om de klep te sluiten.
Wij keken ondertussen de hartjes haast het schaaltje uit....
En als we dan eindelijk 1 (!) hartje mochten pakken hoopten we toch wel op een leuke tekst.

Vruchtenhartjes....ik heb er veel herinneringen aan....ze zijn voor mij toch wel speciaal. Ik was dan ook in shock toen ik kortgeleden las dat de productie van Vruchtenhartjes gaat stoppen.
Zo jammer....

Vruchtenhartjes....ik heb er mooie herinneringen aan....misschien moet ik met Vruchtenhartje nieuwe herinneringen maken....

.....en gewoon weer gaan bloggen.










vrijdag 20 december 2013

Kerstdrukte bij PostNl

Sinds 23 april 2013 werk ik als postbezorger bij PostNl.
En ik vind het héérlijk! Het maakt me niet uit of het regent, of de zon schijnt.....of als de wind om mijn kop waait. Ik vind het gewoon superleuk om te doen.
Mijn collega's zeggen wel es....; wacht maar....als het straks sneeuwt, of ijzelt....of als het mega-druk word met de kerst, dan piep je wel anders.
Sneeuw of ijs heb ik nog niet gehad....maar nu zitten we in de kerstdrukte.
En het is hard werken.....heul hard werken!

Tijdens de sollicitatie zeiden ze direct; in de kerstperiode kan je geen vrij krijgen! Realiseer je je dat?  Ja....dat realiseer ik me...en ik vind dat nogal logisch.

Maar ja....ons team hier in het pittoreske dorpje Gramsbergen bestaat in totaal uit 7 postbezorgers. Zes moeders met kinderen en 1 studente die doorgaans alleen op zaterdag werkt.
Het geval wil dat collega Anja tijdens de feestweek in augustus haar knie heeft geblesseerd en ze kwamen er in november pas achter dat het de meniscus was. Eind november is ze geopereerd....dus nog druk in de revalidatie! Beterschap Anja!!! En dan is collega Hilda sinds vorige week uit de running. Ook zei moest een operatie ondergaan en mag niet tillen....dus ook zei zit in de lappenmand. Beterschap meid...en voel je vooral niet schuldig! En nog bedankt voor het opzoeken van dat adres op je laptop, zodat ik alsnog kon bezorgen in de juiste brievenbus!  Ons studentje is er op zaterdag.....dus hebben we nog 4 dames over....voor de 4 wijken in ons pittoreske dorpje.
Moet kunnen....toch?

Yep.....en het kan ook!
Maar jeuj mensjes-die-dit-stukje-lezen........het is me wel een klus hoor!!
Zal ik je eens vertellen hoe het gaat?

Nou....
We staan dus alle 4 ingeroosterd voor elke dag. met ieder een toegewezen wijk.
We hebben afgesproken om kwart voor 10 in ons depot te zijn. Dat klinkt heel luxe....maar ons depot bestaat uit een garagebox....zonder licht, zonder water, zonder stroom en zonder verwarming en 4 bij elkaar gescharrelde stoeltjes die we kregen omdat ze naar de kringloop zouden.
Elke dag neemt 1 van ons een pot koffie mee. En beginnen we tijdens deze periode met een bak koffie (lekker voor de koude handen) en wachten en hopen we dat de chauffeur op tijd is met de post.
Is de chauffeur er met de container, dan sorteren we de zware tassen en zetten de eventuele huis aan huis erbij. En dan is het inpakken.
De fietsen worden volgeladen. Heel veel pakjes. Heel veel kaarten. En heel veel vakantieboeken. En....heel veel losse post die ongesorteerd in de tassen zijn gemikt.....
Die sorteren we ter plekke tussen de bundels. 
De handschoenen aan....schoudertassen over de rug....pet diep in de ogen....en met een "Succes en werk ze"  stappen we op onze zwaar beladen fietsen.

De bundels zijn zwaar. En dik. Vol met allerlei formaten kaarten.
Elke kaart, brief en poststuk gaat door onze koude vingers...kaartjes glijden weg...belanden op de grond....van die leuke piepkleine schattige kerstkaartjes....ken je ze ??? Nou die.....die glijden tussen de elastieken weg....en rollen tijdens het "bladeren" er tussen uit.
Elk adres en elke postcode word gelezen. Namen en huisnummers...heej.....kaart verkeerd gesorteerd...dit is de Hoge Esch..niet de Esch....hup achter de bundel....shit...die woont hier niet....toch?? Nee...hier woont mevr. L.
De naam is anders...hmm....toch weer terug...mevr. L. wenkt me...en doet de deur open. Kind...kom maar even binnen, ik heb een envelop, maar die is niet voor mij. Staat wel mijn adres op....ik pak de envelop aan. Ja het adres klopt....maar de naam niet. 
Ze had hem open gemaakt, het speet haar zo....het was niet voor haar.
Geeft niet mevr. L.....ik neem hem wel mee en ik zoek wel even uit waar deze geadresseerde woont. Komt wel goed.
Dag mevr. L.....nee...dank u...ik heb geen tijd voor een kopje koffie....een andere kreer...oke? Mijn collega's wachten op me.
Dag mevrouw.....

En verder weer.
Foute adressen.
Foute postcodes.
Onder het lopen werken de handen. Gebogen over de bundels lopen we de routes.
We worden aangesproken door oudjes die elke dag op je wachten.
Je fietst weer een stukje terug, want er zat nog een envelop tussen die 3 huizen terug in de bus had gemoeten.
Met snot op de bovenlip....gure wind over je wangen....rode vingers van de kou....
de fietsen volgeladen....striemende spieren die protesteren tegen de zware fietsen....de post word bezorgd.
SMS......als de mogelijkheid er is mobieltje pakken....neus ophalen....want de snot is dun....sms openen......oh...van PostNl.....wie is er beschikbaar op maandag 23 dec?? Graag zo snel mogelijk doorgeven.
Okay.....ja ik ben beschikbaar! Schrijf me maar op.

En verder weer.
Tassen leeg....weer terug naar depot....en opnieuw laden...opnieuw dingen sorteren...
er tussen bundelen....herschikken...snel een slok van de meegebrachte chocomelk....broodje uit het zakje plukken....tussen de tanden....deur dicht...op slot....nog een keer flink je neus ophalen.....en hijs je moeie lijf weer op het zadel.....en daar gaan we weer....al etend weer terug naar de route. 
"Eet smakelijk..!"....roept iemand me toe...
Even later zet je je zware fiets tegen een paaltje....hopend dat ie niet omvalt of wegglijd...
En maak je de route af.
Nee meneer..ik heb geen tijd om lang te praten....nee echt...ik moet verder...mijn collega's wachten....ja mevrouw....ik weet waar de Goudenregenstraat is...dan moet u daar rechts af.....
Oh...de school gaat uit....allemaal fietsende kinderen....shit....en man...schieten die kerels die de gasmeters en aansluitingen vervangen nou eens een keer op?? Al die opgebroken stoepen ...al die man-diepe gaten....strompelend loop je door de opgehoopte stenen....zigzaggend....soms dwars door een tuin...vele meters omlopen...omdat die verrekte busjes geparkeerd staan op de stoep....ggrrr......maar met een grijns op je smoel...een grap en een schaterlach klauter je om die kerels heen....en bezorgd de post netjes waar ie hoort.
Nieuwbouw zonder brievenbussen....dan maar aanbellen.....brievenbuspakjes....die niet in de veels te smalle kleppen passen....aanbellen....mensen niet thuis...briefje schrijven...en in de bus doen. Pakketjes die niet passen in de bussen die smal en recht naar beneden lopen...aanbellen...alsjeblieft meneer, het pastte er niet in. Oh...okay....dan mag ik het daar neerzetten als u er niet bent? Oh...die deur is open en dan daar binnen neerzetten?? Okay...doe ik hoor....zal het ook even zeggen tegen mijn collega's. Dank u wel hoor!!
Kind...loop niet zo snel....ben je niet moe? Ja mevrouw...maar dat geeft niet hoor....ja maar die fiets is toch veel te zwaar kindje....ja mevrouw...maar ik ben sterk....nounounou...kind....doe maar rustig aan hoor...en je jas goed dicht doen hoor...de wind is zo koud...Ja mevrouw....heb ik hoor.....dââg mevrouw.....ja hoor U ook...fijne dagen!!

En fietsen maar weer.

Als de tas leeg is bellen we de collega's....ja hoi..ik ben klaar. Waar zit jij??
Okay...ja...ik kom er aan....
En weer de kont in het zadel....naar de collega....wat heb je nog? Okay...ik neem die straat....als jij die doet? Ja andere collega is ook onderweg...dus die kan dan dat stukje doen. Okay....zien we elkaar op de hoek van die straat. Yep...tot zo....
En met extra bundels in de tas gaan we weer. Helpen elkaar....totdat alle straten van heel Gramsbergen de post in de bussen heeft.
Op het afgesproken punt komen we alle 4 samen.
De fout geadresseerde post word bij elkaar gelegd....elke keer neemt iemand die mee naar huis. Die stickeren we....zoeken op de laptop de juiste postcodes en noteren die op de enveloppen. En gooien deze enveloppen nog voor 17.00 uur weer op de bus, zodat ze de volgende dag alsnog bezorgd kunnen worden op de juiste postcodes.
Deze week zat er een rouwpost bij. Geadresseerd aan iemand die al 9 jaar hier niet meer woont, maar in Hardenberg. Maar welk adres?? Tsja....dat wisten we niet...en collega Lia....degene die zo ongeveer iedereen kent hier...wist het ook niet. Maar...heej....zijn dochter woont hier toch nog?? Ja....daar...op dat adres! Oh...geef maar hier zegt Lia....regel ik...komt goed. 
En het kwam goed!
Lia is 's avonds naar de dochter heen gefietst. Haar de envelop overhandigd en uitgelegd dat ze niet wist waar haar vader nu woonde en hoopte dat hij alsnog op deze manier de rouwkaart tijdig kon ontvangen.
De volgende ochtend stopte er een auto bij het depot.
En de meneer voor wie de rouwpost bestemd was, stapte uit.
Hij kwam even bedanken dat hij het kaartje toch ontvangen had.....de begrafenis was diezelfde ochtend. Hij is niet geweest, maar hij kon wel tijdig contact opnemen met de afzender.

Kijk.....en dit maakt ons werk mooi!

We zijn alle 4 doodmoe. Want thuis gaat alles gewoon door. De feestelijke activiteiten op school...waarbij mams gewoon moet opdraven. Kerstbuffet....voorstellingen....alles gaat door. Maar ook de boodschappen...het huishouden....en al die andere dingen....

Maar Hilda...je hebt het mis. 
Ik vind het nog steeds héérlijk werk. Ik geniet met volle teugen.
Ondanks mijn stijve, pijnlijke spieren, mijn zere voeten,
mijn strakke, van de wind en kou schrijnende kop.
En als mijn wekker afgaat morgenochtend...en ik mijn warme bed uitrol....
mijn gezicht onder de koude kraan hou en me in mijn thermo-shirt hijs...
de koffiepot vul voor mijn bijdrage aan de ochtendstart op het depot...
dan haal ik mijn fiets uit de schuur...zet mijn kerst-muts op...
geef de kinderen een kus....dan ga ik toch blij en vrolijk naar het depot.
Ik heb fijne collega's.....en samen zijn we volgens mij best een goed geoliede post-machine.....nee....geen machine....
maar een stel huisvrouwen die het toch maar flikken om ondanks het hele, hele zware werk, dagelijks op tijd de post bij de juiste mensen in de bus te doen.

En 's avonds....als de vakslager thuiskomt van zijn kerstdrukte....moet ie nog aan de slag....
want aan het begin van mijn route kreeg ik een lekke band.
Lopend met de zware fiets naar huis. Collega's geïnformeerd dat het later word. Hilda gebeld die nog in haar lappenmand ligt....of ik haar fiets kan lenen.
Ja hoor...
De post overgeladen naar mijn gewone fiets. Toen naar de andere kant van Gramsbergen....mijn fiets weer overgepakt naar de fiets van Hilda...en gaan weer.

Maar ja...morgen word een drukke dag verwacht, dus hopelijk kan de band geplakt.
Dus de slager stroopt zijn mouwen weer op bij thuiskomst....trekt een paar handschoenen aan, want rollades knopen met smeer op je handen dat kan natuurlijk niet.....zet de fiets op de kop
en gaat op zoek naar het lek.
En ja hoor....een scherpe glassplinter word eruit geplukt....de band word deskundig geplakt...
....en even later staat ie klaar voor de nieuwe werkdag van morgen.


zondag 4 augustus 2013

Spannend....

Zo'n 7 jaar geleden zette ik de voorzichtige schreden in blog-land. 
Ik had een blog over mijn konijnen...
en natuurlijk kwamen mijn kinderen daar ook in voor.
Ik las mee bij mede-bloggers....
reageerde daar en kreeg reacties terug.
Ik werd volger....
en ik kreeg zelf volgers.
Langzaam leerde ik steeds meer mensen kennen overal in het land.
En met sommige van die mede-bloggers is nog steeds contact.

Jannet en Ingrid...allebei giga-konijnen liefhebbers.
Ik heb ze beiden nooit in het echt ontmoet maar via hun blog en hun enorme hart voor dieren hebben leerden we elkaar een beetje virtueel kennen.
Via het blog van BunnyBin kwamen we in contact.. en zijn nog vriendje op Facebook.

Veronica en Irma....ze zijn ook vriendje op mijn Facebook.....beide heb ik in het echt onmoet bij BunnyBin. Veronica heeft mijn Paulus zo'n 7 jaar geleden uit een hertenparkje gered en hem naar BunnyBin gebracht. Hij heette toen Dell-Boy.....Deze dames klimmen nog steeds over hekken en gaas heen....rijden kilometers ver om gedumpte konijnen op te halen en ergens weer onder te brengen. Hebben alles over om konijnen een beter leven te geven. Vrijwilligers Pur Sang.
Ook via BunnyBin heb ik hen in het echt ontmoet en zo contact gehouden.

Thea.....ook via BunnyBin en sinds kort weer op Facebook.
Zij had een konijnenopvang in Almere.
Haar heb ik ook ontmoet toen ze mij 2 grote
konijnenkooien aanbood voor niks.
Een mens met een enorm hart voor gedumpte, zieke en zwakke diertjes.

En dan zijn er ook nog Janne en Patricia.
Met Janne is er op de achtergrond nog contact....die heeft het moeilijk op het moment..dus dat is even stil gelegd.
Janne heeft me de beginselen van Paintshop Pro proberen bij te brengen.
Zij maakte prachtige creaties voor haar blog. Ze heeft voor mij banners gemaakt en handtekeningen....en toen werd ik nieuwsgierig...ik wilde dat ook kunnen.
Zij stuurde me een versie van PSP op en via MSN bracht ze me de how-to's bij. En dat heeft ze volgens mij wel goed gedaan.
Zoals ik al zei.....ze is er nog steeds......onzichtbaar op het moment....
maar ze is er.

En dan Patricia....
Volgens mij via de blog van Janne....Janne kwam ooverigens bij Jannet op het blog en reageerde daar....en Jannet volgde Janne....en zo kwam ik ook bij Janne....en dus Patries.
Patries en ik....tsja....wat moet ik zeggen.....
We hebben verbluffend veel overeenkomsten. (alleen is zij dol op festivals en ik absoluut niet;)
Ik denk dat haar Maylin 2 was en mijn Silje dus ook, die schelen elkaar 1 maand. Elke keer hadden we contact. Msn...mail....een kaartje.....kinderpostzegels.....Facebook....
Later kwam daar Whatsapp bij.....we hadden contact toen Janne bevallen was van haar zoon.
Elke keer zeiden we dat we elkaar toch es in het echt moesten ontmoeten.
Maar ik vond dat eng. We hebben het leuk zoals het gaat....in het echt is het misschien niet leuk meer.
Waarom dat op het spel zetten.
Oudjaarsnacht 2012 hebben we gebeld!...In 2012 zouden we elkaar gaan ontmoeten!
Maar door vakantiespreidingen en werk kwam het er toch niet van. De meiden vroegen regelmatig wie toch die Patries was....want met Happy Harvest
hadden ze dingen nodig dus ook zij werden vriendjes met haar....en ik met haar kinderen Lyan en Maylin....
Steeds kwamen hun profielen bij ons op de laptop voorbij.
Hun naam kreeg een gezicht.
Toen een half jaar gelden (denk ik) Silje begon te skypen met Maylin.....
dat was wel heel leuk! Ze hadden een lol!! Ze werden BFF's....;)
Op de achtergrond kwamen Lyan en Majken wel eens voorbij....en die begonnen over de schouders van Maylin en Silje te beppen met elkaar.
En ook zei begonnen een skypegesprek....en vanaf die tijd whatsappen ze elkaar zo ongeveer dagelijks.

Vlak voor onze zomervakantie kreeg ik post van de nieuwe school van Majken...er moest een nieuwste editie bosatlas komen. Nu kosten die dingen zo'n €70,-. Belachelijk veel geld. Dus ik zocht op Marktplaats en vond er 1 in Doetinchem. Maar die dame wilde niet opsturen.
Patries geappt.....en ja hoor...zij haalde hem op voor me.
En toen besloten we dat ze hem niet ging opsturen......maar live overhandigen!

Morgen is het zo ver.
Morgen gaan Patries, Lyan, Maylin, Silje, Majken en ik naar het Attractiepark Slagharen.
Na al die jaren zullen we elkaar in het echt ontmoeten!
De meiden kunnen niet wachten! Ze tellen de uren! Ze popelen om er heen te gaan. Majken heeft haar garderobe al klaar liggen;) Ik hoop dat ik haar nog van die 2 hemdjes over elkaar kan afbrengen want het word tropisch heet.
Maar....ze wil er hip uit zien zegt ze. Meid...trek gewoon een katoenen hemdje aan...ben dus benieuwd!
Ik vind het vooral spannend. Ik kijk er naar uit.
Eindelijk dan live......
Maar jee.....wat vind ik het ook eng. Ik ben niet zo'n drieste Dolly die overal vrij op afstapt.....en ik zal ook klamme handjes hebben....maar ja wie niet met deze temperaturen......ik ben meer een kat-uit-de-boom-kijk-type......
maar ik heb er zeker zin in.....ja! 
Dus morgen....nog 1 nachtje slapen.....gaat het gebeuren......
Patricia....Lyan...Maylin...

Tot Morgen!!!


donderdag 18 juli 2013

Platteland.....boer'nluu.....

Sinds kort houden we ons bezig met geocaching.


Geocaching is leuk....nou.....laat ik het zo zeggen; wij vinden het leuk.
Hier in de buurt liggen dus heel veel chaches.
En in heel Nederland.....liggen er zoveel;

Whahahha...had je niet gedacht hè??
Maar 't is echt zo.


Het geeft wel een kick als je iets vind. Op de meest onverwachtse plekken ligt een cache. Op plekken waar je dagelijks komt kan er 1 liggen.
Het is de bedoeling dat je ze heel "sneaky" pakt....je naam in het logboekje schrijft plus de datum en tijd, dan stop je het boekje weer in de koker/potje/doosje/blikje of waar het ook inzit en weer exact terug legt op de plek waar het lag. Ongezien door andere mensen. Want het is de bedoeling dat de caches daar blijven liggen. Sommigen liggen er al jaren. Worden onderhouden door vrijwilligers of door de eigenaar.
Als je een cache hebt gevonden registreer je dat op de site. 
Het is geweldig leuk om te doen. Je kan het alleen doen....maar ook als groep.
Wij hebben ons aangemeld als Team Sixpack.
Wij zijn tenslotte met ons 6-en.....de kinderen vinden het leuk om te doen.
En het is wel een sport als wij ergens komen met 4 van die langharige blonde meiden en dan ongezien een cache zien te loggen.


Gisteravond waren we met z'n 2-en op stap, Hans en ik.
De avond ervoor wilden konden we 2 caches niet zoeken omdat er mensen waren. Dan kan je niet ongezien zo'n dingetje gaan zoeken.
Dus gisteravond gingen we terug. En met succes. De 2 waren al gauw gevonden.
We waren snel klaar en besloten nog 2 caches, die in de buurt lagen op te zoeken.
Grensgevalletje 19 vonden we en toen door naar De poort van Drente.
We reden langs boerenweggetjes....overal lag gras te drogen in de weilanden....de zon scheen.....maisvelden waren knetterknalgroen.....koeien stonden loom te staren in de verte...boerenslootjes met dobberende zwanen.....zoemende mugjes.........de wereld lag stil in de zwoele avond.
Onze GPS stuurde ons over voor ons totaal onbekende wegjes. Hoewel we er in de buurt wonen kwamen we hier nooit.
De geuren van gras....zomer......en mest......
Het platteland.

De GPS bracht ons op een landwegje....tussen een sloot en een weiland....eigenlijk was het een karrespoor......die doodliep.
Nog es de GPS gecheckt.....maar ja....hier moesten we toch echt zijn....
Daar....ergens.....moest de Poort van Drenthe liggen.

Wij zagen grasland....koeien....slootje....en in de verte wat bomen.
Maar heej.....ook een paaltje wat aanduidde dat er een wandelroute dwars door het land liep. Dus ja.....je mocht er wel komen dus.

Wij volgens onze GPS en lopend over een vaag spoor.....langs de sloot
met de GPS in de hand liepen we naar waar de cache moest liggen.
We vonden hem uiteindelijk, schreven onze naam in het logboekje
en keken nog even rond. Het is er prachtig. Maar 5 km van ons huis en ik ben er nooit geweest. Had er nog nooit van gehoord zelfs.
In de zomeravondzon toverde het licht een sprookjesachtige sfeer.
Maar we moesten nu toch echt terug.
Het was 21.15 uur....
We gingen hetzelfde wegje terug.....

Toen we bij de auto kwamen gingen we toch even kijken bij de picknicktafel die daar stond.....aan het begin van het wandelpad.
De tafel stond afgeschermd door 2 schuttingdelen die haaks op elkaar stonden.
Heej...dat is wel lekker voor de wandelaars....hier in nowhere-land.....
We liepen erheen....


En wat we zagen.......daar werden we even stil van.
Want daar....in het midden van de weilanden


Bij de koeien....stond dit....


Een koelkast, een picknicktafel en een parasol....met aan de schutting
geprikt een prijslijst


We maakten de koelkast open.....



En daarin lagen flessen water, suiker, poedermelk, oploskoffie, thee, bekers en weet ik wat meer. En er was een waterkoker. Je kon daar ter plekke een vers kopje thee zetten!!
Er was een schrijfblok


bomvol geschreven met namen, teksten en reacties van de honderden en misschien nog wel meer, volkomen verraste mensen die daar, onderweg op hun Pieterpadroute.....of aan het cachen waren.....en deze vorm van naastenliefde....van puur vertrouwen.....op hun pad tegenkwamen.
Het schrijfblok was vol......maar ook de koelkast was helemaal volgeschreven.....



en ook op de schutting....de schutting bedoeld tegen de wind....was tekst geschreven


Er hing een oude collectebus aan een touwtje aan de schutting. Dat was de kassa....

Wij werden er stil van. Daar.....midden in het land...naast de koeien....een sloot.....en gemaaide velden.....
stond een klein 5 sterren plekje.
Hier kan geen luxe resort tegenop.
Geen luxe hotel.
Geen luxe restaurant.
Niks van dat alles.

Dit gaat om pure goedheid.
Van boer'nluu....
gebaseerd op vertrouwen en en naastenliefde.

Petje af voor deze mensen!!!!

donderdag 20 juni 2013

Hyper


Ze moest een gedicht maken in de taal-les....
.....en dat deed ze.....

Ik vind hem prachtig.....lees maar....

Ik ben lekker hyper vandaag
Vandaag spring ik in het rond
Ik ben lekker hyper vandaag
Vandaag val ik op de grond

Ik word vandaag niet moe
Ik kan roepen wat ik wil
Ik word vandaag niet moe
Mij krijg je vandaag niet stil

Iedereen word gek van mij
Ik ren in het rond
Iedereen word gek van mij
Iedereen wou dat ik stil stond

Iedereen wil me stil hebben
Ik praat alleen maar meer
Iedereen wil me stil hebben
"Wees stil!" roepen ze elke keer






Geschreven door Majken (11 jaar)

Mooi hè??