maandag 5 november 2012

Mozart, Paganini, Anna.....Silje

2 Jaar geleden zag ze hen.

Anna en Senna.

Van het Junior Songfestival.
Ken je ze?? 
Ze wonnen met het liedje My Family.
Ken je ze niet??

Kijk....dit zijn ze....


Silje was verkocht.
Sowieso van het Junior Songfestival.....
Maar sinds die tijd ook van een viool.

Ze was gefascineerd door de roze viool van Anna.
Ze vond het geweldig. Ze kon er geen genoeg van krijgen.
En vanaf die tijd praat ze over een viool.
Ze wil een viool.
Ze wil leren spelen op een viool.
Dat was haar wens.

Elke keer praatte ze erover. Elke keer luisterde ze naar het liedje van Anna & Senna.
En naar alle andere liedjes van het JSF.
Ze kent ze ook allemaal....ze weet alles van het JSF.
En niet alleen van dit jaar of van 2 jaar terug....nee.....
van alle jaren.
Wie won.....waar het Eurovisie Junior Songfestival dat jaar was....wie dáár won...
Ze weet zelfs van de Nederlandse deelnemers waar ze wonen, welke hobby's ze hebben, hoe hun broertjes en zusjes heten....ja....van sommigen zelfs welk werk hun vader doet.
Ze zoekt het allemaal uit op YouTube.
Luistert naar interviews, leest alles op de JSF-site.

En ze is zich gaan interesseren voor muziek.
Ze zingt graag....veel....schrijft liedjes.....maakt dansjes...en oefent optredens voor ons als publiek.
Ze kent heel veel muziek. Is op de hoogte van artiesten waar ik bij god nog nooit van gehoord heb. En ze kent de teksten.
Regelmatig klapper ik met de oren als er een liedje voorbij komt op de radio, die zij gewoon meezingt.
En als ik vraag hoe zij die kent...
"nou gewoon.....van mijn laptop.....".

Haar interesse kent geen grenzen.
En ondanks dat ik stiekem hoopte dat de viool-wens over zou waaien, gebeurde dat niet.
Tuurlijk heb ik me verdiept in het viool-gebeuren.
Maar jeej....dat is van de pot gerukt hoe duur die lessen zijn!!
Dat is toch gewoon niet meer leuk!
Je moet verdorie hopen dat je kind a-muzikaal is want dit is toch absoluut niet op te brengen????
Dus we hoopten dat het zou overwaaien.
En we hoopten....
En we hoopten.....

Na de zwemles mocht ze kiezen welke sport ze wou doen.
Ze wilde geen sport. 

Ze wilde vioolles......

Na nog weer eens zoeken naar een goedkoper alternatief voor vioolles, besloten we haar uit te leggen dat we dat toch echt niet konden betalen.
Dat begreep ze.....en ze koos voor Skeeleren.

Uiteindelijk bleek skeeleren niks.
Met haar adhd kon ze de drukte en het gevlieg op de baan niet hanteren.
Ze raakte volledig gestresst en in paniek.
We besloten te stoppen en ze vroeg of we het dan NU konden betalen.....

Vioolles.....

Nee meisje....

Maar we konden haar wel de basis geven.....namelijk blokfluitles.
Dan zou ze in ieder geval de noten leren.
Muziek leren.
En na een 2 jarige cursus zou ze, als ze dat dan nog wou
kunnen kijken of ze nog een ander instrument wilde leren.

Ja dat wilde ze!

Viool!

Na wat zoeken en vragen kwamen we uit bij Jan Potgieter.
Vriendelijk man...beetje Paulus-de-Boskabouter-tiepje.
Hij was niet duur. Gaf les aan kleine groepjes van 5 kinderen ongeveer.
En hij wilde Silje wel lesgeven.

Silje vind het geweldig!!
Helemaal super.
Elke week gaat ze naar blokfluitles. Elke dag oefent ze haar huiswerk.
Elke dag zonder aansporen van mij.
Elke dag uit zich zelf.
Ze gunt zich geen tijd voor een beker drinken uit school...
Nee......eerst oefenen.
Elke dag doet ze haar oefeningen 3x.
En als ze moeilijk zijn doet ze het nog een keer.

En soms moet ze huilen met de les. Omdat het zo druk is in haar hoofd en ze niet kan concentreren.
En dus fouten maakt.
Jan vind haar verschrikkelijk goed en is bereid, als het druk blijft in haar hoofd, om Silje privéles te gaan geven. Elke week.
Silje is gedreven.
En hij ziet dat.
Ze pakt het op....zet heel erg door als het niet direct gaat....
Want ze zal en moet het leren.

Want ze wil viool leren spelen....dus moet ze eerst de noten kennen.

Haar wens voor een eigen viool bleef.
Ongeacht of ze er op spelen kan of niet.
Op onze woorden dat het geen zin heeft, omdat ze geen les heeft of er zelfs maar een liedje op kan spelen had geen enkele invloed.
Ook de hoop dat het zou overwaaien zakte langzaam de bodem in.

We zijn nu 2 Junior Songfestivals verder.
Haar wens is gebleven.
Ze leert muziek.....leert noten.
En ze wil nog steeds een viool.

13 Oktober was ze jarig. En op haar lijstje stond een viool.
Maar ze kreeg een fiets, want die had ze nodig. En die wilde ze ook;)
Maar ze kreeg ook verjaardagsgeld.
Vorig jaar ook.....
En ze krijgt elke week zakgeld.

"Ik heb gespaard mama........ik ga een viool kopen!!!"
Het is mijn geld!!!

Ik haalde diep adem om er (weer) tegen in te gaan.....
Maar toen riep een stemmetje binnen in mij....
"en nu hou je op.....het is háár geld....ZIJ wil dit!!!!.......het gáát niet over Jeanet......het gaat echt niet over......"

Ik keek mijn meissie aan.......
En we gingen samen op de laptop kijken naar een viool.

En zij koos een viool.

Een echte viool.

En ze betaalde de viool met haar eigen geld!

Omdat zij dit wilde....
al jaren.....

En omdat ik zie hoe gedreven ze is....met haar muziekles.
Hoe vasthoudend ze hierin is.

Silje heeft een viool.


Paars!


Ze kan geen liedje spelen....maar ze zet My Family op.....van Anna en Senna....op You Tube...
En speelt mee met Anna.
Ze luistert.
Ze kijkt.
Ze bekijkt hoe ze de strijkstok moet vasthouden.
Eindeloos probeert ze.
Eindeloos geeft ze een viool-optreden....


Ze is er intens gelukkig mee.
Nee, ze kan er nog niet op spelen zoals het hoort....
Maar ze leert er wel mee omgaan.
En Silje kennende leert ze zichzelf wel degelijk een liedje aan.
En Silje kennende heeft ze straks...na 2 jaar blokfluitles van Jan,
nog diezelfde wens die 2 jaar geleden begon....

Leren viool spelen.

Ik ben er van overtuigd dat ze het gaat doen.
Hoe.....dat weet ik nog niet.
Máár....ze heeft haar viool.
Zij laat zelf haar wensen uitkomen, zo gedreven is ze.
Zij heeft zich voorgenomen om te leren viool spelen.....
en dat gaat ze DOEN!!

Zeker weten!

vrijdag 19 oktober 2012

Spaarpot

Ik vond het altijd zo'n onzin.
Dan zag je ze staan bij de kassa...."koopzegels mevrouw?"
En de mevrouw knikte ijverig ja.....
Dan werd er in alle rust van die zegeltjes uitgeteld.....
tientallen.
En dan werden ze om de vingers gerold....schoten ze weer los....en werd er weer opnieuw begonnen.
Een ergenis...want als ik haast had....ging dat voor mijn gevoel natuurlijk tergend langzaam.

Was dan eindelijk het rolletje om de vingers klaar....werden ze dubbelgevouwen en overhandigd.
"Alstublieft mevrouw."
Waarbij het platgevouwen rolletje in de portemonnee van mevrouw verdween.

Ik vond het maar onzin. Wat levert dat nu op....
Niks.....nou ja....bijna niks.
Misschien een euro.....misschien 2 euro.....

Onzin dus.

Máár.....uhm.......ik eh....
eh............
Ik moet bekennen dat ik overstag ben gegaan. Ik heb het zegeltjes-licht gezien zeg maar.
Nee.....het levert ook niks op....nou ja...die ene euro dan...of misschien 2 euro...
Maar dat is een verkeerde benadering!
Zo moet je het niet bekijken.
Nee....echt niet.
En nee....ik ga geen promotieactie voeren voor de koopzegeltjes van de supermarkt.
Maar ik bekijk het anders...

Je moet niet berekenen wat het oplevert.....
maar je moet berekenen wat je spaart!!
Elke keer als je boodschappen doet, koop je een paar van die ienieminie-papiertjes en die plak je in je boekje.
En je blijft trouw doorplakken natuurlijk hè.....
Elke keer betaal je een pietsie meer.
En elke keer plak je weer.

Ongemerkt plak je je helemaal ongans.....en heb je ineens een vol boekje.....of meer volle boekjes.

*goedopbergenwantdiedingenzijndusgeldwaard*

En dan is het ineens kerst....of oud-en nieuw...of er is een verjaardag....of je gaat een avond gourmetten met je kinderen omdat je al 2 jaar stiekem getrouwd bent en dat nu eindelijk maar es gaat opbiechten....en zou een extraatje in je knip wel een heule uitkomst zijn.....

En dan.....

tadááááá........

dan pak je je spaarzegelboekjes.....legt ze met een royaal gebaar op de balie van de supermarkt.....en 

kassáááá!!!!

Heb je je gespaarde koopzegeltjes omgezet in klinkende munt....plus een euro extra...of misschien zelfs 2!!

Nou das toch hartstikke leuk...!

Dussss..........

Ik ben vanaf nu ook een "koopzegels mevrouw?"...
en wacht heul geduldig totdat de zegeltjes om de vingers zijn gerold....en platgedrukt aan mij word gegeven......
En als er dan achter mij een mevrouw heel geïrriteerd naar me
kijkt.....dan wens ik haar in gedachten het 
koopzegeltjes-licht toe....

Want het levert toch wat op......

spaargeld!

En dat is hard nodig in tijden van crisis.....toch??



Dus ik heb vandaag mijn eerste koopzegeltjes geplakt!

En uhm.......doen jullie dat nu ook??

zondag 2 september 2012

SSO


Oftewel.....

Schleich Stal Ordya.

Zo heet de stal van haar.
Ja heus.....ze heeft een stal.
Een stal van Schleich paarden.
Voor degene die niet weten wat Schleich is;


Het is begonnen met 1 paardje.....en later nog 1....
Ze vond ze gewoon leuk, meer niet. Want alles wat paarden heet IS gewoon leuk!
Nu ze wat ouder wordt zit ze op Bokt.
En Bokt is.....uhm...tsja....


Een forum met van alles en nog wat over ......hoe kan het ook anders.....
Paarden!

Daar heeft ze contacten...dinnetjes....babbels.....allemaal met soortgenoten whahhahaha.....
Uhm....mede-paardenfreaks.

En daar las ze meer over Schleich paarden.
En wat je er mee kon doen.
Urenlang las ze.
Urenlang You-Tube-de ze...
Urenlang zat ze met haar koptelefoon op haar hoofd.
Ze verzamelde informatie....beelden....ideeën...
voor
Schleich paarden.

Ze kocht er nog es 1 bij van haar zakgeld.
Toen kreeg ze er es weer 1.
En in de vakantie kocht ze in één koop 14 stuks op MP,
van haar laatste verjaardagsgeld.

In totaal heeft ze er nu iets van 23 stuks.
Plus een ruiter en wat dekjes en een hoofdstel.
Alles in Schleich-formaat.

En weet je wat ze nu doet met haar Schleich Stal Ordya??

Ze maakt tuigage.....en zadels.
Ze priegelt longeerlijnen...hoofdstellen en dekjes.
Ze frunnikt....frutselt....knutselt.
Ze heeft tangetjes...lapjes....kettinkjes....leren koordjes....lappen ècht leer in allerlei kleuren die ze heeft gekregen van een oma van een vriendinnetje die vroeger werkte bij een meubelzaak en allerlei leermonsters had liggen....
Ze heeft garens....lijm....pincetjes....klittenband...naalden....blik......allesknipper.....stofschaar....gewone schaar...en nog 101 dingetjes meer.

En met al dat materiaal zit ze uren te priegelen. 
Met een geweldig geduld flanst ze van alles in elkaar.

Ze maakt ook in opdracht;)
En ze is slim....
Ze heeft een ruilhandel opgezet.
Zij heeft contact met een mede-schleich-stal-eigenaar....
die maakt ook van alles.
Dan geven ze elkaar door welke paarden ze hebben...
En dan maken ze in elkaars opdracht iets voor elkaar.
Vorige week ging er hier een envelop weg.
Met daarin zakjes met zadels.....teugels....dekjes....enz.
2 Dagen later viel er een envelop hier op de mat.
Met daarin zakjes met peesbeschermers....prijslinten....en weet ik wat meer.

En weet je....het is niet zomaar een gekkigheidje!!
Nee.........!!
Ze doet ook repainten....oftewel....overschilderen.
Heb je bv een paardje met een beschadiging is dat heul jammer.
Máár.....wel handig, want dan kan je altijd nog repainten.
Je kan op die manier je eigen droompaard creeëren.

En weet je...........
Ze is niet eens de enige...
er zijn verschrikkelijk veel mensen die dat doen.
Er zijn forums van....mensen die een Stal hebben.
Ze bieden hun producten aan op MP, repaints en tuigage......
en ze vangen er dik geld voor!

Wat begon als een loslopend paardje...is uitgelopen op een grote hobby.
Haar kamer is één grote zwijnen.....uhm pardon.....paardenstal.
Overal liggen stofjes....leer...draad....scharen..tangen...paarden.....
Er staat een grote playmobiel schuur....met daarvoor al haar paardjes....
natuurlijk mèt een hek erom heen......stel je vóór....;)

Ik popel om daar morgen aan de slag te gaan. Want dan begint bij ons de school weer en dan heeft het enigszins zin om er iets van op te ruimen.

Wat ze vandaag gemaakt heeft??



Dit is Lady, een Hannoveraan merrie,
ze word bereden door Lisa.
Lady draagt een wit leren dekje met in zilveren letters de initialen van de stal.
Verder draagt Lady een handgemaakt zwart leren zadel.
Lady draagt ook een zwart leren hoofdstel met een V-vormige frontriem.
In de punt van de V-vorm zit een edelsteen verwerkt. Ook op de neusriem zit een edelsteen....

Dit is nog maar 1 van de paarden met uitrusting van Schleich Stal Ordya.


Mooi hè?
Dat eindeloze geduld....dat eindeloze gepriegel.
Die eindeloze fantasieën die ze in haar hoofd heeft zet ze om in dingen.
Uren en uren is ze er mee bezig.
Als ze 's avonds naar bed gaat, gaat ze eerst "onthaasten" door met haar stal bezig te zijn. Elke avond.
Steeds weer.
En als het mislukt begint ze gewoon weer op nieuw.

Oh....een voorbeeld;
"Mam.....wil je een blikje cola kopen?"
"Nee.....je krijgt geen cola".
"Ja maar mama.....ik wil het niet opdrinken....ik wil het blikje!"
"Huh......."
Er volgt uitleg;

"Ik heb dat blikje nodig.....ik gooi het drinken weg.
Als ik een zadel maak moet daar een ronding in...maar niks blijft rond staan.
Als ik nu een stukje van dat dunne blik in de vorm knip....daaromheen een stukje leer plak......dan kan het in elke vorm gevouwen worden!"

Ze kreeg haar blikje.




vrijdag 31 augustus 2012

Eerst was er

Harde Neus.



Harde Neus kwam in haar leventje toen ze haar het meeste nodig had.
Dat was 4 jaar geleden. Tijdens de feestweek van 2008.
We zaten in een geweldig moeilijke tijd.
In een ongelofelijk zware tijd.
En zij was bijna 4.

Tijdens de feestweek van dat jaar werd Harde Neus gegrepen
met de Lucky Cranes.
Een geldverslindende, flikkerende kermis-attractie.
Geld erin.....en met meer dan geluk haalde je er een beessie uit.

En méér dan geluk had hij.
Hij greep een toen nog naamloze Harde Neus.
Een pluchen chiuaua.
Met enorme roze gevoerde oren met witte pluimpjes.
En een zacht roze jasje aan.

Alsjeblieft meisje....deze is voor jou.
Het meisje greep intens gelukkig haar Chiuaua en liet haar nooit meer los.
Ze kreeg de naam Harde Neus.
Want Harde Neus....uhm....had een uh......harde neus.

Zo simpel is het.

Harde Neus werd belangrijk voor haar.
Elke nacht slaapt Harde Neus in haar armen.
Altijd.
Elke nacht zijn ze samen.
Maar ook als ze ziek is...of verdrietig....of gewoon moe op de bank ligt.

Stervensbang was ik dat Harde Neus kwijt zou raken.
Of kapot.
Elk los naadje naai ik zorgvuldig weer vast.
Zo min mogelijk werd ze gewassen....want stel je voor.....

Elke kermis zocht ik stiekum of er ergens nog een Harde Neus hing
tussen al die flikkerende lampen en knuffels in schreeuwende kleuren.
Maar nooit vond ik er één. Nooit.

Deze week is het weer feestweek.
4 jaar later.
Het meisje is nu bijna 8.
En we zijn in rustig vaarwater gekomen. Ons leventje staat weer stevig op de rails. En we zijn gelukkig.
Ook zij.

Harde Neus is nog steeds haar lieverd en nog steeds verschrikkelijk belangrijk.
Ook deze week waren we op de kermis.
En ook daar speurde ik weer naar een Harde Neus.
Maar ook nu hing was er geen Harde Neus tussen de flikkerende lampen en de  knuffels in schreeuwerige kleuren.

Vanmiddag liepen we het dorp in. Er was braderie en rommelmarkt.
Het was guur en regenachtig....er zaten weinig kinderen die hun spullen kwijt wilden....maar toch.....we zagen een paar kleedjes en groepjes kinderen zitten in de sputterende regen.

We kwamen bij het eerste kleed......
Ze sprong naar vóren......"Kijk mam!!!!"
"Kijk dan....!!!!"
"Daar ligt een Harde Neus!!"
Mijn ogen speurden....en verrèk.....tussen de bult knuffels staken 2 enorme roze oren met 2 even enorme pluimen er bovenop.

Een echte Harde Neus!!

Met een kek en trendy geblokt jasje met een bontrandje.
Oooohhhh wat gaaf.....en wat stuiterde het wicht!!
Zo blij verrast!!

Ik vroeg wat ie kosten moest.
En het meisje noemde het enorme bedrag van....
*
*
*
*tromgeroffel*
*
*
*
20 hele centen!!

Verkocht!!
Onmiddellijk!!
Het wicht wist gelukkig niet dat ik er ook 5 euro voor neergelegd zou hebben....
maar goed......je moet ook niet alles willen weten in je leven.....toch??



Met een intens gelukkig meiske naast me gingen we verder.
We speurden kleedjes af naar nog een giga-koopje....
maar nee.....hier bleef het bij....
dachten we...

We kochten een wafel met vers fruit en slagroom.
En een oliebol en Berlinerbol.
En we kwamen nog een pindakaaspot-huisje tegen...voor home-made bedrag van 5 euries!! Oerstevig....geimpregneerd en geen waaibomen-hout!

We brachten een verloren hondje weer naar zijn baasje....maakten een babbeltje met de Fjordenbaas....en slenterden weer richting huis.
Nog even één keer kijken bij dat andere kleedje...dáár....

En daar zat die ander.......
Weer enorme roze oren.
Maar géén jasje.
En geen pluimen.
Maar het was er wel één!!
Nòg een Harde Neus!!
En hij kostte maar 10 cent!!



Ook hij werd innig geadopteerd door mijn meisje.
"Nu is Harde Neus nooit meer alleen mama.....nooit meer".

Ze is zó blij.

Drie Harde Neuzen.

Zomaar.

Totaal onverwachts.


Ik zal altijd blijven speuren naar nog een Harde Neus,
dat zit er helemaal in gebakken. Net zoals ik blijf speuren naar een Bamse.
Al 10 jaar.
Maar Harde Neus is in elk geval niet meer alleen.
Nooit meer......



donderdag 2 augustus 2012

Een angstaanjagende afloop

Vandaag was de Hardenbergse Fjordenkeuring.
En mijn meissie mocht meedoen. Samen met haar 5 paardenvriendjes en haar hele grote vriend zou ze er heen.
Gisteren is ze de hele dag in touw geweest om de 5 paarden te wassen, borstelen, poetsen, knippen...of welke volgorde dan ook goed is.
En vanochtend om 7.15 heeft hubbie haar bepakt en bezakt weggebracht. Want de 5 paarden moesten allemaal naar het keuringsterrein.....
Met haar witte rijbroek en wit shirtje en handschoenen apart in een tasje, haar borstels, teugels, beugels, hoofdstellen, halsters, halstertouwen, zadel, cap, chabs, regenjas, windjack, 6 krentenbollen, 3 flessen drinken, snoepjes, koekjes zwaaide ik haar uit. 

Tegen half 10 stapten wij op de fiets. En rond 10 uur waren we er.

Mooi op tijd om de eerste ronde te zien.
Hier zijn Amber en Majken bezig met voorbrengen voor de keuring.

De paarden waren onrustig. Alle paarden. Overal werd gebokt en gehinnikt.
Er werd gerend....paarden in toom gehouden....overal verhitte koppen om met vereende krachten de paarden te bedwingen.
Maar de meiden hielden zich goed....

De 2e keer mocht Majken voor en Amber achter......máár het beessie trok en sprong....hinnikte....en was heel onrustig. Majken was zo verstandig om hem aan Amber over te geven omdat zij sterker is (14 jaar).

Er werd gejureerd....voorgebracht, rondjes gerend...
Er werd getrokken.....ge-huuuuuhd......gehangen......
Overal waren de paardjes druk.
De geluidsinstallatie piepte.
Hij stond te hard.
De wind was vlagerig.....hard.
De zon stak.
Dan was er een hevige bui.
Stromende regen.
En al die tijd stonden de kanjers in hun witte outfitjes voor 100% voor de jurys.
Strontnat is ze geregend.
De kop verbrand door de zon.
Smerig van de paardenslijm.
Gore handen van vieze bitten.
Stront ruimen.
Ze vergat te eten.
Voor 1 krentenbol gunde ze zich tijd.
Al die tijd was ze in de weer.
Tuig zus....halster zo.....en weet ik wat meer.
Tussendoor vlogen nog even 2 straaljagers.....héél laag, echt héél laag over de uiterwaarden van de Vecht waar de keuringen plaats vonden.
Ondanks het verschrikkelijke lawaai voelde je een doodse stilte.
Iedereen stond verkrampt.
Mijn god!! Straaljagers......zó laag!!!!
Wat doen al die paarden?????
Je zag de mensen verkrampen.....stilstaan.....
de ogen strak gericht op al die schrikkerige fjorden.
Oren draaiden naar achteren....neusgaten sperden open......briesen......schokkende hoofden, zwarte ogen...strakgespannen touwen aan de lijnen.
De paarden schrokken verschrikkelijk.
Achter me hoorde ik ondanks het oorverdovende lawaai een korte knap....
ik draaide me om....een bokkend paardje......
Het halstertouw was gewoon doormidden geknapt door het schrikken van het paard.
Alles gebeurde in een paar seconden......toen waren de straaljagers weg.....
de rust keerde terug....
Maar de paarden bleven onrustig.
Heel onrustig.


Dan moest dit paard.
Dan moest die.
Echt de hele dag is ze in touw geweest. Draaiend op alleen maar adrenaline.

Aan het eind van de dag zou ze nog onder het zadel met Chantal.
Ze was gespannen.
Ze maakte het paard klaar. Overlegde met haar grote vriend een aantal dingen over wat te doen.....hoe te doen......
Chantal was onrustig.
Nog steeds waren alle paarden onrustig.
Maar Majken durfde het aan en na de afspraak dat als het niet gaat, ze de ring uit zo gaan......stapte ze op.

Ze moest zich voor de microfoon voorstellen aan al die honderden toeschouwers.
En toen kon ze haar ding doen.
Eerst gewoon rijden....
Wij keken toe.
Chantal was onrustig. De andere paardjes ook.
Maar Majken kreeg haar onder controle...
En ze maakte haar rondje.
Chantal schudde met haar hoofd.....was onwillig......gooide met haar kont.
Ze kwamen weer voorbij.
Onwillig loopje.......
Grote vriend riep het paardje......"rustig Chantal...rustig......."
En Chantal werd rustig.....ze hoorde de stem van haar baasje.

Daar gingen ze weer.
Schijnbaar rustig liepen ze de volgende bocht in.....
Toen moesten ze in draf....
De andere paarden begonnen te draven.....
Chantal ging mee......

En toen was het hek van de dam.

Chantal vloog in galop.....
In een heel snelle galop. Ze was totaal ongecontroleerd. Majken greep haar vast...haar hele schamele 40 kilo gooide ze in de strijd om Chantal onder controle te krijgen.....
De toeschouwers keken....Chantal galoppeerde....de andere paarden gallopeerden ook....en Chantal daverde er door heen met op haar rug mijn dochter. Haar lijf strak gespannen....haar armen de teugels bedwingend.....Chantal bokte......sprong.....galoppeerde....en toen kwam ze regelrecht naar haar baasje gegaloppeerd. Hij probeerde over het hek te komen om Chantal te grijpen....maar Chantal was al weer weg.....de jury ging er achter aan...mensen verstarden....daar ging ze....mijn dochter op een wild galopperend paard.
Daar kwam Chantal weer aan in volle vaart op ons af. Grote vriend greep....probeerde te sussen.....rustige stem.....maar weg was Chantal weer.
Majken hield vast....stuurde....hield vast.....zette schrap.....haar gezicht strak van de spanning......
Ik stond naast een man....hij kent grote vriend.....ze zijn vrienden......en hij praatte..."kom op meisje...vasthouden.....handen laag....zitten blijven....."
Allemaal dat soort woorden..........Maar Chantal bokte en sprong......
Het werd steeds erger.
De andere ruiters waren gestopt....gaven Majken en Chantal alle ruimte....de mensen keken.....iedereen strak gespannen....allemaal zagen we hoe daar een meisje dat paard aan het bedwingen was. Hoe dat kleine, frêle meisje haar hele sterke, gespierde lijf in zette om dat paard tot stilstaan te krijgen....
Maar het lukte niet.

Chantal ging los.
Die rustige, vriendelijke, goedaardige merrie ging los.
Volledig los.

Ik zag het gebeuren.
Iedereen zag het gebeuren.....
Chantal vloog de bocht door......Majken schudde heen en weer op de paardenrug.....
Haar handen knelden....

En ze bokte.
In volle vaart bokte Chantal....
Ik zag Majkens gezicht....
In die seconden vlogen gedachten en beelden door mijn hoofd.
Ik zag haar gezicht veranderen in pure angst.
Haar lijf schokte...schudde....
Haar ogen zwart van angst.......en toen weer in volle vaart richting ons.....

Ik zag dat Majken in tranen uitbarstte boven op dat paard.....ik zag haar hulpeloze ogen. Ik zag haar angst.

Ik greep de man vast....
Ik kroop achter zijn rug....ik wilde niet zien hoed dat lijfje op de grond gesmakt werd.....ik zag een lappenpop op dat wild galopperende paard in die seconden...
Ik greep hem...en duwde hem naar het hek....
"Doe wat....HELP DAN......PAK dat paard...."





Hij trok het hek weg....stapte de ring in en samen met grote vriend
kon hij Chantal grijpen......
En ze stopte.....

Majken werd van Chantal geholpen door vele handen......en ze vloog in mijn armen.
Huilend lag ze tegen mijn schouder. Bezweet...trillend......knelden haar handen zich aan me vast.
Ik draaide me om en we liepen de ring uit.....samen met Chantal, grote vriend en de man......
En ineens leek het of het publiek weer ademhaalde....geroezemoes....
En toen wij daar de ring uitliepen klonk er aarzelend applaus......
En dat applaus klonk luider.....

En toen kreeg mijn meissie daar een heel luid applaus!!
Van al die honderden mensen die dat kleine drama allemaal zagen gebeuren en vol spanning toekeken hoe dat zou aflopen
kreeg ze een applaus!
Ze had het toch geflikt!
Ze was blijven zitten....
Terwijl iedereen er op wachtte dat ze op de grond geslingerd zou worden,
bleef ze in het zadel.

Toen we de ring uitliepen kwam er een mevrouw aan met een Fjord......
"kom maar meid......gaan we even een rustig rondje rijden..."
"Dat is goed voor je...."
Ik gaf Majken een kus......klikte haar cap weer dicht.
Majken klom op de merrie....en zonder zadel reed ze een relax rondje....herpakte zich.....veegde haar tranen af.....en haar snotneus....
En kreeg weer vertrouwen.

Dit alles speelde zich af in minuut of 2....
Maar er ging zoveel door me heen......
Ik zag dat lijfje.....haar knokige ellebogen......haar strakke schouders.....
Hoe klein is zo'n lijfje tussen al die paarden.
In een vlaag was ik bang....ik greep die man......zo bang dat ze op de grond zou smakken.....

God.....mijn dochter....

Silje vloog tegen me aan....
"ik durf niet te kijken, ik durf niet te kijken....."

Toen ik Majken veilig in mijn armen had brandden de tranen.
Ze was veilig......oh god...ze was veilig....

Maar wat was ik even bang.
Héél bang.

En wat ben ik trots op haar!

Even later knuffelde ze Chantal.
Grote vriend praatte met haar...
Mensen spraken hem aan....ze kreeg respect van velen.....
Grote vriend was diep onder de indruk....hoe ze zich gehouden had....wat ze gepresteerd had.
Hij stond versteld.
Het duurde allemaal maar heel kort....maar het was heftig.
Tuurlijk kreeg hij verwijten van mensen die het onverantwoord vonden dat hij zo'n jong meisje liet rijden....
Maar ach.....die kennen Majken niet. Die kennen grote vriend niet.
Die kennen de fjorden van hem niet.
Die zien niet hoe ze wekelijks meerdere keren op die paardjes rijdt....bijna dagelijks bij hen in de wei staat. Kroelt, knuffelt, borstelt. Die aankomen rennen zo gauw ze er op haar fiets aankomt....
Ze kent ze van haver tot gort.
Elke nuancering van hun vacht kent en herkent ze.
Elke karaktertrekje weet ze te vertellen.

Nee....grote vriend valt niks te verwijten.
Ook Chantal valt niks te verwijten.
En ook Majken valt niks te verwijten.

Het was een samenloop van omstandigheden.
De drukke paarden......alle 60!
De vlagerige wind.....
Striemende regen....stekende zon....
Straaljagers.
Het ongewone voor de paarden.
Geluidsboxen......omstanders......60 paarden en veulens.....
Rennende mannen en vrouwen....
Alles met elkaar....

Voorlopig wacht ze even met rijden op Chantal....
Maar ik ben die onbekende mevrouw verschrikkelijk dankbaar dat zij haar door haar kordate optreden Majken direct weer op een paard kreeg.
Ik hoop dat Majken morgen nog even gaat rijden.....maar zaterdag is ze in ieder geval aanwezig met haar grote vriend op de jaarlijkse oogstdag.

Godzijdank heeft ze niet in de gaten hoe heftig het was.

Maar het werd weer even heel duidelijk hoe snel iets totaal anders kan lopen.

Hoe vreselijk kwetsbaar je kinderen zijn.........


met dank aan ons dinnetje Sharon voor de prachtige foto's
en dinnetje Tessa...zat je daar toch zo ineens bovenop een paard....en begon het wéér te kriebelen.....
weet je meiden.....jullie zijn zó lief!xxx