vrijdag 20 december 2013

Kerstdrukte bij PostNl

Sinds 23 april 2013 werk ik als postbezorger bij PostNl.
En ik vind het héérlijk! Het maakt me niet uit of het regent, of de zon schijnt.....of als de wind om mijn kop waait. Ik vind het gewoon superleuk om te doen.
Mijn collega's zeggen wel es....; wacht maar....als het straks sneeuwt, of ijzelt....of als het mega-druk word met de kerst, dan piep je wel anders.
Sneeuw of ijs heb ik nog niet gehad....maar nu zitten we in de kerstdrukte.
En het is hard werken.....heul hard werken!

Tijdens de sollicitatie zeiden ze direct; in de kerstperiode kan je geen vrij krijgen! Realiseer je je dat?  Ja....dat realiseer ik me...en ik vind dat nogal logisch.

Maar ja....ons team hier in het pittoreske dorpje Gramsbergen bestaat in totaal uit 7 postbezorgers. Zes moeders met kinderen en 1 studente die doorgaans alleen op zaterdag werkt.
Het geval wil dat collega Anja tijdens de feestweek in augustus haar knie heeft geblesseerd en ze kwamen er in november pas achter dat het de meniscus was. Eind november is ze geopereerd....dus nog druk in de revalidatie! Beterschap Anja!!! En dan is collega Hilda sinds vorige week uit de running. Ook zei moest een operatie ondergaan en mag niet tillen....dus ook zei zit in de lappenmand. Beterschap meid...en voel je vooral niet schuldig! En nog bedankt voor het opzoeken van dat adres op je laptop, zodat ik alsnog kon bezorgen in de juiste brievenbus!  Ons studentje is er op zaterdag.....dus hebben we nog 4 dames over....voor de 4 wijken in ons pittoreske dorpje.
Moet kunnen....toch?

Yep.....en het kan ook!
Maar jeuj mensjes-die-dit-stukje-lezen........het is me wel een klus hoor!!
Zal ik je eens vertellen hoe het gaat?

Nou....
We staan dus alle 4 ingeroosterd voor elke dag. met ieder een toegewezen wijk.
We hebben afgesproken om kwart voor 10 in ons depot te zijn. Dat klinkt heel luxe....maar ons depot bestaat uit een garagebox....zonder licht, zonder water, zonder stroom en zonder verwarming en 4 bij elkaar gescharrelde stoeltjes die we kregen omdat ze naar de kringloop zouden.
Elke dag neemt 1 van ons een pot koffie mee. En beginnen we tijdens deze periode met een bak koffie (lekker voor de koude handen) en wachten en hopen we dat de chauffeur op tijd is met de post.
Is de chauffeur er met de container, dan sorteren we de zware tassen en zetten de eventuele huis aan huis erbij. En dan is het inpakken.
De fietsen worden volgeladen. Heel veel pakjes. Heel veel kaarten. En heel veel vakantieboeken. En....heel veel losse post die ongesorteerd in de tassen zijn gemikt.....
Die sorteren we ter plekke tussen de bundels. 
De handschoenen aan....schoudertassen over de rug....pet diep in de ogen....en met een "Succes en werk ze"  stappen we op onze zwaar beladen fietsen.

De bundels zijn zwaar. En dik. Vol met allerlei formaten kaarten.
Elke kaart, brief en poststuk gaat door onze koude vingers...kaartjes glijden weg...belanden op de grond....van die leuke piepkleine schattige kerstkaartjes....ken je ze ??? Nou die.....die glijden tussen de elastieken weg....en rollen tijdens het "bladeren" er tussen uit.
Elk adres en elke postcode word gelezen. Namen en huisnummers...heej.....kaart verkeerd gesorteerd...dit is de Hoge Esch..niet de Esch....hup achter de bundel....shit...die woont hier niet....toch?? Nee...hier woont mevr. L.
De naam is anders...hmm....toch weer terug...mevr. L. wenkt me...en doet de deur open. Kind...kom maar even binnen, ik heb een envelop, maar die is niet voor mij. Staat wel mijn adres op....ik pak de envelop aan. Ja het adres klopt....maar de naam niet. 
Ze had hem open gemaakt, het speet haar zo....het was niet voor haar.
Geeft niet mevr. L.....ik neem hem wel mee en ik zoek wel even uit waar deze geadresseerde woont. Komt wel goed.
Dag mevr. L.....nee...dank u...ik heb geen tijd voor een kopje koffie....een andere kreer...oke? Mijn collega's wachten op me.
Dag mevrouw.....

En verder weer.
Foute adressen.
Foute postcodes.
Onder het lopen werken de handen. Gebogen over de bundels lopen we de routes.
We worden aangesproken door oudjes die elke dag op je wachten.
Je fietst weer een stukje terug, want er zat nog een envelop tussen die 3 huizen terug in de bus had gemoeten.
Met snot op de bovenlip....gure wind over je wangen....rode vingers van de kou....
de fietsen volgeladen....striemende spieren die protesteren tegen de zware fietsen....de post word bezorgd.
SMS......als de mogelijkheid er is mobieltje pakken....neus ophalen....want de snot is dun....sms openen......oh...van PostNl.....wie is er beschikbaar op maandag 23 dec?? Graag zo snel mogelijk doorgeven.
Okay.....ja ik ben beschikbaar! Schrijf me maar op.

En verder weer.
Tassen leeg....weer terug naar depot....en opnieuw laden...opnieuw dingen sorteren...
er tussen bundelen....herschikken...snel een slok van de meegebrachte chocomelk....broodje uit het zakje plukken....tussen de tanden....deur dicht...op slot....nog een keer flink je neus ophalen.....en hijs je moeie lijf weer op het zadel.....en daar gaan we weer....al etend weer terug naar de route. 
"Eet smakelijk..!"....roept iemand me toe...
Even later zet je je zware fiets tegen een paaltje....hopend dat ie niet omvalt of wegglijd...
En maak je de route af.
Nee meneer..ik heb geen tijd om lang te praten....nee echt...ik moet verder...mijn collega's wachten....ja mevrouw....ik weet waar de Goudenregenstraat is...dan moet u daar rechts af.....
Oh...de school gaat uit....allemaal fietsende kinderen....shit....en man...schieten die kerels die de gasmeters en aansluitingen vervangen nou eens een keer op?? Al die opgebroken stoepen ...al die man-diepe gaten....strompelend loop je door de opgehoopte stenen....zigzaggend....soms dwars door een tuin...vele meters omlopen...omdat die verrekte busjes geparkeerd staan op de stoep....ggrrr......maar met een grijns op je smoel...een grap en een schaterlach klauter je om die kerels heen....en bezorgd de post netjes waar ie hoort.
Nieuwbouw zonder brievenbussen....dan maar aanbellen.....brievenbuspakjes....die niet in de veels te smalle kleppen passen....aanbellen....mensen niet thuis...briefje schrijven...en in de bus doen. Pakketjes die niet passen in de bussen die smal en recht naar beneden lopen...aanbellen...alsjeblieft meneer, het pastte er niet in. Oh...okay....dan mag ik het daar neerzetten als u er niet bent? Oh...die deur is open en dan daar binnen neerzetten?? Okay...doe ik hoor....zal het ook even zeggen tegen mijn collega's. Dank u wel hoor!!
Kind...loop niet zo snel....ben je niet moe? Ja mevrouw...maar dat geeft niet hoor....ja maar die fiets is toch veel te zwaar kindje....ja mevrouw...maar ik ben sterk....nounounou...kind....doe maar rustig aan hoor...en je jas goed dicht doen hoor...de wind is zo koud...Ja mevrouw....heb ik hoor.....dââg mevrouw.....ja hoor U ook...fijne dagen!!

En fietsen maar weer.

Als de tas leeg is bellen we de collega's....ja hoi..ik ben klaar. Waar zit jij??
Okay...ja...ik kom er aan....
En weer de kont in het zadel....naar de collega....wat heb je nog? Okay...ik neem die straat....als jij die doet? Ja andere collega is ook onderweg...dus die kan dan dat stukje doen. Okay....zien we elkaar op de hoek van die straat. Yep...tot zo....
En met extra bundels in de tas gaan we weer. Helpen elkaar....totdat alle straten van heel Gramsbergen de post in de bussen heeft.
Op het afgesproken punt komen we alle 4 samen.
De fout geadresseerde post word bij elkaar gelegd....elke keer neemt iemand die mee naar huis. Die stickeren we....zoeken op de laptop de juiste postcodes en noteren die op de enveloppen. En gooien deze enveloppen nog voor 17.00 uur weer op de bus, zodat ze de volgende dag alsnog bezorgd kunnen worden op de juiste postcodes.
Deze week zat er een rouwpost bij. Geadresseerd aan iemand die al 9 jaar hier niet meer woont, maar in Hardenberg. Maar welk adres?? Tsja....dat wisten we niet...en collega Lia....degene die zo ongeveer iedereen kent hier...wist het ook niet. Maar...heej....zijn dochter woont hier toch nog?? Ja....daar...op dat adres! Oh...geef maar hier zegt Lia....regel ik...komt goed. 
En het kwam goed!
Lia is 's avonds naar de dochter heen gefietst. Haar de envelop overhandigd en uitgelegd dat ze niet wist waar haar vader nu woonde en hoopte dat hij alsnog op deze manier de rouwkaart tijdig kon ontvangen.
De volgende ochtend stopte er een auto bij het depot.
En de meneer voor wie de rouwpost bestemd was, stapte uit.
Hij kwam even bedanken dat hij het kaartje toch ontvangen had.....de begrafenis was diezelfde ochtend. Hij is niet geweest, maar hij kon wel tijdig contact opnemen met de afzender.

Kijk.....en dit maakt ons werk mooi!

We zijn alle 4 doodmoe. Want thuis gaat alles gewoon door. De feestelijke activiteiten op school...waarbij mams gewoon moet opdraven. Kerstbuffet....voorstellingen....alles gaat door. Maar ook de boodschappen...het huishouden....en al die andere dingen....

Maar Hilda...je hebt het mis. 
Ik vind het nog steeds héérlijk werk. Ik geniet met volle teugen.
Ondanks mijn stijve, pijnlijke spieren, mijn zere voeten,
mijn strakke, van de wind en kou schrijnende kop.
En als mijn wekker afgaat morgenochtend...en ik mijn warme bed uitrol....
mijn gezicht onder de koude kraan hou en me in mijn thermo-shirt hijs...
de koffiepot vul voor mijn bijdrage aan de ochtendstart op het depot...
dan haal ik mijn fiets uit de schuur...zet mijn kerst-muts op...
geef de kinderen een kus....dan ga ik toch blij en vrolijk naar het depot.
Ik heb fijne collega's.....en samen zijn we volgens mij best een goed geoliede post-machine.....nee....geen machine....
maar een stel huisvrouwen die het toch maar flikken om ondanks het hele, hele zware werk, dagelijks op tijd de post bij de juiste mensen in de bus te doen.

En 's avonds....als de vakslager thuiskomt van zijn kerstdrukte....moet ie nog aan de slag....
want aan het begin van mijn route kreeg ik een lekke band.
Lopend met de zware fiets naar huis. Collega's geïnformeerd dat het later word. Hilda gebeld die nog in haar lappenmand ligt....of ik haar fiets kan lenen.
Ja hoor...
De post overgeladen naar mijn gewone fiets. Toen naar de andere kant van Gramsbergen....mijn fiets weer overgepakt naar de fiets van Hilda...en gaan weer.

Maar ja...morgen word een drukke dag verwacht, dus hopelijk kan de band geplakt.
Dus de slager stroopt zijn mouwen weer op bij thuiskomst....trekt een paar handschoenen aan, want rollades knopen met smeer op je handen dat kan natuurlijk niet.....zet de fiets op de kop
en gaat op zoek naar het lek.
En ja hoor....een scherpe glassplinter word eruit geplukt....de band word deskundig geplakt...
....en even later staat ie klaar voor de nieuwe werkdag van morgen.


zondag 4 augustus 2013

Spannend....

Zo'n 7 jaar geleden zette ik de voorzichtige schreden in blog-land. 
Ik had een blog over mijn konijnen...
en natuurlijk kwamen mijn kinderen daar ook in voor.
Ik las mee bij mede-bloggers....
reageerde daar en kreeg reacties terug.
Ik werd volger....
en ik kreeg zelf volgers.
Langzaam leerde ik steeds meer mensen kennen overal in het land.
En met sommige van die mede-bloggers is nog steeds contact.

Jannet en Ingrid...allebei giga-konijnen liefhebbers.
Ik heb ze beiden nooit in het echt ontmoet maar via hun blog en hun enorme hart voor dieren hebben leerden we elkaar een beetje virtueel kennen.
Via het blog van BunnyBin kwamen we in contact.. en zijn nog vriendje op Facebook.

Veronica en Irma....ze zijn ook vriendje op mijn Facebook.....beide heb ik in het echt onmoet bij BunnyBin. Veronica heeft mijn Paulus zo'n 7 jaar geleden uit een hertenparkje gered en hem naar BunnyBin gebracht. Hij heette toen Dell-Boy.....Deze dames klimmen nog steeds over hekken en gaas heen....rijden kilometers ver om gedumpte konijnen op te halen en ergens weer onder te brengen. Hebben alles over om konijnen een beter leven te geven. Vrijwilligers Pur Sang.
Ook via BunnyBin heb ik hen in het echt ontmoet en zo contact gehouden.

Thea.....ook via BunnyBin en sinds kort weer op Facebook.
Zij had een konijnenopvang in Almere.
Haar heb ik ook ontmoet toen ze mij 2 grote
konijnenkooien aanbood voor niks.
Een mens met een enorm hart voor gedumpte, zieke en zwakke diertjes.

En dan zijn er ook nog Janne en Patricia.
Met Janne is er op de achtergrond nog contact....die heeft het moeilijk op het moment..dus dat is even stil gelegd.
Janne heeft me de beginselen van Paintshop Pro proberen bij te brengen.
Zij maakte prachtige creaties voor haar blog. Ze heeft voor mij banners gemaakt en handtekeningen....en toen werd ik nieuwsgierig...ik wilde dat ook kunnen.
Zij stuurde me een versie van PSP op en via MSN bracht ze me de how-to's bij. En dat heeft ze volgens mij wel goed gedaan.
Zoals ik al zei.....ze is er nog steeds......onzichtbaar op het moment....
maar ze is er.

En dan Patricia....
Volgens mij via de blog van Janne....Janne kwam ooverigens bij Jannet op het blog en reageerde daar....en Jannet volgde Janne....en zo kwam ik ook bij Janne....en dus Patries.
Patries en ik....tsja....wat moet ik zeggen.....
We hebben verbluffend veel overeenkomsten. (alleen is zij dol op festivals en ik absoluut niet;)
Ik denk dat haar Maylin 2 was en mijn Silje dus ook, die schelen elkaar 1 maand. Elke keer hadden we contact. Msn...mail....een kaartje.....kinderpostzegels.....Facebook....
Later kwam daar Whatsapp bij.....we hadden contact toen Janne bevallen was van haar zoon.
Elke keer zeiden we dat we elkaar toch es in het echt moesten ontmoeten.
Maar ik vond dat eng. We hebben het leuk zoals het gaat....in het echt is het misschien niet leuk meer.
Waarom dat op het spel zetten.
Oudjaarsnacht 2012 hebben we gebeld!...In 2012 zouden we elkaar gaan ontmoeten!
Maar door vakantiespreidingen en werk kwam het er toch niet van. De meiden vroegen regelmatig wie toch die Patries was....want met Happy Harvest
hadden ze dingen nodig dus ook zij werden vriendjes met haar....en ik met haar kinderen Lyan en Maylin....
Steeds kwamen hun profielen bij ons op de laptop voorbij.
Hun naam kreeg een gezicht.
Toen een half jaar gelden (denk ik) Silje begon te skypen met Maylin.....
dat was wel heel leuk! Ze hadden een lol!! Ze werden BFF's....;)
Op de achtergrond kwamen Lyan en Majken wel eens voorbij....en die begonnen over de schouders van Maylin en Silje te beppen met elkaar.
En ook zei begonnen een skypegesprek....en vanaf die tijd whatsappen ze elkaar zo ongeveer dagelijks.

Vlak voor onze zomervakantie kreeg ik post van de nieuwe school van Majken...er moest een nieuwste editie bosatlas komen. Nu kosten die dingen zo'n €70,-. Belachelijk veel geld. Dus ik zocht op Marktplaats en vond er 1 in Doetinchem. Maar die dame wilde niet opsturen.
Patries geappt.....en ja hoor...zij haalde hem op voor me.
En toen besloten we dat ze hem niet ging opsturen......maar live overhandigen!

Morgen is het zo ver.
Morgen gaan Patries, Lyan, Maylin, Silje, Majken en ik naar het Attractiepark Slagharen.
Na al die jaren zullen we elkaar in het echt ontmoeten!
De meiden kunnen niet wachten! Ze tellen de uren! Ze popelen om er heen te gaan. Majken heeft haar garderobe al klaar liggen;) Ik hoop dat ik haar nog van die 2 hemdjes over elkaar kan afbrengen want het word tropisch heet.
Maar....ze wil er hip uit zien zegt ze. Meid...trek gewoon een katoenen hemdje aan...ben dus benieuwd!
Ik vind het vooral spannend. Ik kijk er naar uit.
Eindelijk dan live......
Maar jee.....wat vind ik het ook eng. Ik ben niet zo'n drieste Dolly die overal vrij op afstapt.....en ik zal ook klamme handjes hebben....maar ja wie niet met deze temperaturen......ik ben meer een kat-uit-de-boom-kijk-type......
maar ik heb er zeker zin in.....ja! 
Dus morgen....nog 1 nachtje slapen.....gaat het gebeuren......
Patricia....Lyan...Maylin...

Tot Morgen!!!


donderdag 18 juli 2013

Platteland.....boer'nluu.....

Sinds kort houden we ons bezig met geocaching.


Geocaching is leuk....nou.....laat ik het zo zeggen; wij vinden het leuk.
Hier in de buurt liggen dus heel veel chaches.
En in heel Nederland.....liggen er zoveel;

Whahahha...had je niet gedacht hè??
Maar 't is echt zo.


Het geeft wel een kick als je iets vind. Op de meest onverwachtse plekken ligt een cache. Op plekken waar je dagelijks komt kan er 1 liggen.
Het is de bedoeling dat je ze heel "sneaky" pakt....je naam in het logboekje schrijft plus de datum en tijd, dan stop je het boekje weer in de koker/potje/doosje/blikje of waar het ook inzit en weer exact terug legt op de plek waar het lag. Ongezien door andere mensen. Want het is de bedoeling dat de caches daar blijven liggen. Sommigen liggen er al jaren. Worden onderhouden door vrijwilligers of door de eigenaar.
Als je een cache hebt gevonden registreer je dat op de site. 
Het is geweldig leuk om te doen. Je kan het alleen doen....maar ook als groep.
Wij hebben ons aangemeld als Team Sixpack.
Wij zijn tenslotte met ons 6-en.....de kinderen vinden het leuk om te doen.
En het is wel een sport als wij ergens komen met 4 van die langharige blonde meiden en dan ongezien een cache zien te loggen.


Gisteravond waren we met z'n 2-en op stap, Hans en ik.
De avond ervoor wilden konden we 2 caches niet zoeken omdat er mensen waren. Dan kan je niet ongezien zo'n dingetje gaan zoeken.
Dus gisteravond gingen we terug. En met succes. De 2 waren al gauw gevonden.
We waren snel klaar en besloten nog 2 caches, die in de buurt lagen op te zoeken.
Grensgevalletje 19 vonden we en toen door naar De poort van Drente.
We reden langs boerenweggetjes....overal lag gras te drogen in de weilanden....de zon scheen.....maisvelden waren knetterknalgroen.....koeien stonden loom te staren in de verte...boerenslootjes met dobberende zwanen.....zoemende mugjes.........de wereld lag stil in de zwoele avond.
Onze GPS stuurde ons over voor ons totaal onbekende wegjes. Hoewel we er in de buurt wonen kwamen we hier nooit.
De geuren van gras....zomer......en mest......
Het platteland.

De GPS bracht ons op een landwegje....tussen een sloot en een weiland....eigenlijk was het een karrespoor......die doodliep.
Nog es de GPS gecheckt.....maar ja....hier moesten we toch echt zijn....
Daar....ergens.....moest de Poort van Drenthe liggen.

Wij zagen grasland....koeien....slootje....en in de verte wat bomen.
Maar heej.....ook een paaltje wat aanduidde dat er een wandelroute dwars door het land liep. Dus ja.....je mocht er wel komen dus.

Wij volgens onze GPS en lopend over een vaag spoor.....langs de sloot
met de GPS in de hand liepen we naar waar de cache moest liggen.
We vonden hem uiteindelijk, schreven onze naam in het logboekje
en keken nog even rond. Het is er prachtig. Maar 5 km van ons huis en ik ben er nooit geweest. Had er nog nooit van gehoord zelfs.
In de zomeravondzon toverde het licht een sprookjesachtige sfeer.
Maar we moesten nu toch echt terug.
Het was 21.15 uur....
We gingen hetzelfde wegje terug.....

Toen we bij de auto kwamen gingen we toch even kijken bij de picknicktafel die daar stond.....aan het begin van het wandelpad.
De tafel stond afgeschermd door 2 schuttingdelen die haaks op elkaar stonden.
Heej...dat is wel lekker voor de wandelaars....hier in nowhere-land.....
We liepen erheen....


En wat we zagen.......daar werden we even stil van.
Want daar....in het midden van de weilanden


Bij de koeien....stond dit....


Een koelkast, een picknicktafel en een parasol....met aan de schutting
geprikt een prijslijst


We maakten de koelkast open.....



En daarin lagen flessen water, suiker, poedermelk, oploskoffie, thee, bekers en weet ik wat meer. En er was een waterkoker. Je kon daar ter plekke een vers kopje thee zetten!!
Er was een schrijfblok


bomvol geschreven met namen, teksten en reacties van de honderden en misschien nog wel meer, volkomen verraste mensen die daar, onderweg op hun Pieterpadroute.....of aan het cachen waren.....en deze vorm van naastenliefde....van puur vertrouwen.....op hun pad tegenkwamen.
Het schrijfblok was vol......maar ook de koelkast was helemaal volgeschreven.....



en ook op de schutting....de schutting bedoeld tegen de wind....was tekst geschreven


Er hing een oude collectebus aan een touwtje aan de schutting. Dat was de kassa....

Wij werden er stil van. Daar.....midden in het land...naast de koeien....een sloot.....en gemaaide velden.....
stond een klein 5 sterren plekje.
Hier kan geen luxe resort tegenop.
Geen luxe hotel.
Geen luxe restaurant.
Niks van dat alles.

Dit gaat om pure goedheid.
Van boer'nluu....
gebaseerd op vertrouwen en en naastenliefde.

Petje af voor deze mensen!!!!

donderdag 20 juni 2013

Hyper


Ze moest een gedicht maken in de taal-les....
.....en dat deed ze.....

Ik vind hem prachtig.....lees maar....

Ik ben lekker hyper vandaag
Vandaag spring ik in het rond
Ik ben lekker hyper vandaag
Vandaag val ik op de grond

Ik word vandaag niet moe
Ik kan roepen wat ik wil
Ik word vandaag niet moe
Mij krijg je vandaag niet stil

Iedereen word gek van mij
Ik ren in het rond
Iedereen word gek van mij
Iedereen wou dat ik stil stond

Iedereen wil me stil hebben
Ik praat alleen maar meer
Iedereen wil me stil hebben
"Wees stil!" roepen ze elke keer






Geschreven door Majken (11 jaar)

Mooi hè??

dinsdag 4 juni 2013

Roel

Vroeger....toen ik nog thuis woonde (ergens in de tijd van de pre-historie)
raakte ik gefascineerd door de postbode.
Onze postbode......Roel.....kwam zo ongeveer dagelijks langs....in mijn beleving dan he.
Op een zwarte opa-fiets. Hij had bergen elastieken om zijn stuur....elastieken, die wij als kinderen wel heul stoer vonden. Jeuj...je zal dàt maar aan je stuur hebben hangen zeg.....!
Postbode Roel liep langs elke huisdeur....door zijn stapels post bladerend.
4 Seizoenen per jaar....jaar in, jaar uit.
Zeiknat van de regen.....rode konen van de harde wind.....zwetend van de warmte.....verkleumd van de kou......altijd was daar postbode Roel.

Jaren later, toen ik al eeuwen het huis uit was, kom ik postbode Roel nog regelmatig tegen. Altijd zegt ie "Hoiiii".......ja nog steeds....
En elk jaar....als we bij de haven op Sinterklaas en Zwarte Piet stonden te wachten, groette die ene Piet me altijd bij mijn naam. Tot vol ontzag van mijn  bloedjes van kinderen, die diep onder de indruk waren dat Piet mij......hun mama(!!!)...bij naam kende.


In de ongeveer 30 jaar dat ik uit huis ben....heb ik verschillende postbodes gezien die bij mijn deur langs kwamen.
Altijd trok mijn oog naar die bergen elastieken aan het stuur....behalve toen ik op een boerderij woonde....daar kwam een autootje langs, dus zag ik geen elastieken.
Ik bleef het fascinerend vinden, hoe de postbode door elke weersomstandigheid met zijn volgepakte fiets trouw erop uit ging.
En altijd een zwaai....een grijns.....een groet.

Nu is het 2013...
Mijn kinderen zijn ouder en kunnen zich meer zelf redden....
En ik wilde graag werken...
Niet omdat ik me verveelde....jeemig....nee.....ik verveel me nooit.
Heb veel te weinig uren in een dag zelfs....


Maar het is lastig een baan te vinden wat te combineren valt met mijn meissies.
Ze zitten hier niet in het dorp op school....maar ik kachel elke dag met de auto naar de "grote stad" om ze af te zetten.....en 's middags sta ik er weer.
Dus ik zocht een passende baan.....
Ik heb geen papieren....ja Mavo-4...... whahahahha..........maar daar kom je niet mee aan de bak.
Ik heb 13 jaar achter een omlock-machine gezeten...en kon zo'n 1000 badpakken per dag van elastiek voorzien....maar daar heb ik geen papiertje voor.
Daarna heb ik nog zo'n 1,5 jaar in het magazijn gezeten en bestellingen van diezelfde badpakken klaargemaakt, verpakt en verzonden....bij honderden tegelijk. Maar ook daar heb ik niks van.
En die 2 jaar civiele dienst bij een tbs-kliniek.....tsja.....ook niks....
Ervaringen heb ik wel....maar ik kan er niet mee wapperen zeg maar.......

En nu....als een "oud vel" van 47 jaar...zonder een papiertje.....op zoek naar een baan die ook nog te combineren valt met mijn kinderen en huishouden.

Lastig.....
Heul lastig.........

Tot ik eens aan het googlen was.....en daar iets voorbij zag komen als 
postbezorger.....!
Roel.........elastieken......bladerend door de post.....;dat ging door mijn hoofd.
En ik ging es kijken.

Maar ja.....ik woon in een klein pittoresk dorpje.....zo'n ons-kent-ons dorp......maar ik ken niemand:)
En de banen als postbezorger liggen in dit dorp niet voor het oprapen.
Daar moet je net tegen aanlopen.
En geduld hebben.
Heul veul geduld.
En heul veul geluk..........

Wekelijks keek ik op de site.......
Maar nee.....overal schreeuwden ze zo ongeveer om postbezorgers....
maar hier.....?
Nee.

Tot dat.............
er zomaar ineens.....
zomaar....
vanuit het niets........
een postbezorger werd gezocht
in
mijn dorp!!!!!

Verrèk.........het stond er echt!

Ik heb gesolliciteerd per mail.
Dat moest.
Toen belden ze me direct voor een gesprek.
Dat viel goed dus....
want ik mocht LIVE opdraven voor een gesprek!!
En...
tadáááááá...........

ik was aangenomen!!

Jeuj man.....wat was ik blij!
Ik mocht een "Roel" zijn!!

Ik vond het doodeng.....eeuwig spannend.....maar ik had er zo'n zin in!!

Ik ontmoette mijn collega-postbezorgsters.
Een stel gezellige dames, allemaal van ongeveer uit de prehistorie zeg maar.....
Ik ben ingewerkt....(nog niet alle routes)

En ik heb het geweldig naar mijn zin.

Ik ben tot op het vel natgeregend.......ik heb de neus op het stuur gehad van de straffe wind.....ik heb de kop verbrand van de zon.......
en..........
ik heb elastieken aan het stuur!!!
Hele bergen!!
Maar jee.....wat stinken die dingen zeg.....pfiewww.....
daar is de "romantiek" wel vanaf hoor...;)

Ik vind het geweldig!
Ik ben een heuse Roel.

Ik kende nooit geen drol in het hele dorp.
Ik deed alles in de "grote stad".....dus tsja....
ik ken geen straten. Nauwelijks mensen.....nou zijn die hier ook niet zo heel veel....maar toch...
Namen ken ik niet. Straatnamen van horen zeggen...maar verder...?
Neuh....

En nu....nu ik een Roel ben......
komen de oudjes ff een praatje maken over het weer...ja..niet in de regen hoor....maar zoals vandaag...lekker op de rollator zitten....en een praatje maken met de "postbode".
Een zwaai.....een groet...een grijns.
Een vestje helpen dichtritsen....omdat de wind zo koud is.
Een praatje met een vrouwtje over haar prachtige boerderij.....
Een felicitatie voor een 40 jarig huwelijk, omdat de gigantische stapel kaarten
niet in de brievenbus pasten en ik die maar persoonlijk overhandigd heb...
En ik kon zelfs iemand in een auto vertellen waar die bepaalde straat....incl huisnummer was!!!!

Maar ook de bermen die in bloei komen, bloesems aan de bomen....en er weer af dwarrelen....plassende regen....bijtjes, vliegen....beestjes.....zon, wind, regen....een pony in de wei...koeien met kalfjes, leuke collega's....stinkende elastieken...een lastig hekje....groene gladde stoepen...laaghangende takken....onhandige brievenbussen.....poezen die mauwen als je aan komt lopen....maar ook een blaffende hond die de post uit de bus grist....

Ik geniet.
Ik werk. 
En ik zweet me helemaal de bulten....
maar ik vind het 
G.E.W.E.L.D.I.G.

Ik ben een "Roel"....met bergen stinkende elastieken aan mijn stuur, waar kinderen....ook nu nog.....met grote ogen hebberig naar kijken.
Met volgepakte tassen....
Bladerend door de post.
Door regen, straffe wind, brandende zon....gelukkig nog geen vorst, want dan lag het weer wel helemaal op z'n kont;))

Ik ben postbezorger!!
En ik ben er trots op!


vrijdag 15 maart 2013

Eindelijk....

weten we het.
Eindelijk...
Na hele lange tijd weten we nu wat er aan de hand is met Silje.

Steeds werden we van het kastje naar de muur gestuurd door de huisarts.
Ach...valt wel mee....loopt allemaal niet zo'n vaart....
Ze is nog jong....
Komt wel goed......
Toch maar concentratietestje doen bij de kinderarts??
Oké....doen we dat toch....
Na de test bleek dat ze inderdaad concentratieproblemen had, net als haar zus.
Beiden kregen methylfenidaat (oftewel Ritalin onder een andere naam)  voorgeschreven.
Bij haar zus werkt dat voldoende. In de ochtend neemt ze haar dosering en dan om 12 uur bij de boterham en dat werkt voldoende om haar aandacht bij haar werk te houden en cijfers van hier tot Tokio te halen.
Bij Silje leek het aanvankelijk te helpen.....
maar al gauw veranderde dat weer.
Eind groep 4 bleek toch wel dat er wat moest gaan gebeuren, niet voor haar schoolresultaten, maar voor haar zelf. Ze kreeg last van faalangst. En hevig ook. Op sociaal vlak begon het minder te lopen.
Ze zonderde zich meer en meer af...was vaak alleen op het plein...
en juf merkte dat ze er toch last van kreeg.

Op mijn vraag aan de huisarts of het mogelijk was dat Silje misschien onderzocht en getest kon worden, stuurde hij me door naar de kinderarts, want die schreef de medicijnen voor.
De kinderarts vond het allemaal niet nodig dat ze getest werd, want aan "rugzakjes" had je tegenwoordig niks meer. Wel kon ze andere medicatie krijgen. Dat hebben we 3 dagen geprobeerd....toen ben ik er mee gestopt om het te geven. Ondanks dat Silje geweldig vrolijk werd...enorm creatief....en zingend en lachend door het huis ging.....werd ze gek van zichzelf.....haar hoofd liep over van energie...en ze zag dingen die er niet waren. Net of ze volledig stoned was.

Toen kon de kinderarts niks meer voor ons betekenen...en ook de huisarts gaf niet thuis.

Ik ben op zoek gegaan naar een andere huisarts. En heb hem het verhaal voorgelegd.
Hij zei direct dat dit niet zo door kon gaan.
Schreef een verwijsbrief voor een kinderpsycholoog.....ééntje die hij persoonlijk kende en waarvan hij wist dat ie goed was. Hij heeft de goede man 's avonds ook nog gebeld om te vertellen dat Silje zo spoedig mogelijk bij hem in de praktijk moest zijn, omdat Silje gewoon helemaal niet lekker in haar vel zat.

Dat was vlak voor de kerstdagen.
Ik kreeg talloze lijsten opgestuurd om in te vullen. School kreeg ook lijsten.
Eind januari had ikzelf het eerste 2,5 uur durend gesprek met hem om zoveel mogelijk te vertellen over Silje.
Daarna was Silje zelf aan de beurt. 3 weken achter elkaar kreeg ze 2-3 uur lang, testen.....vragenlijsten....en eindeloze vragen gesteld van de medewerkers. 
Toen kreeg ik weer lijsten om in te vullen....honderden vragen.....

En toen was het eindelijk 12 maart.
Ik had een afspraak van 2,5 uur om alles door te praten.

Daaruit kwam het volgende;
Silje heeft 
ADHD
Lichte vorm van autisme
Lichte vorm van PDD-Nos

Daarbij is een IQ test afgenomen waarvan
Verbaal-IQ :136
Performaal IQ:112
Totaal IQ: 129

Eindelijk vallen dingen op hun plek.
Krijgen we de handvatten waar we zo vaak om hebben gevraagd.
Wat kan mij het schelen welke "stempel" het meiske heeft, maar dat "stempel"
heeft ze wel nodig om de juiste handvatten te kunnen gebruiken! Waarom snappen jullie artsen dat niet?????
Wat denk je hoe het voelt als je je meissie verdrietig ziet worden omdat ze dingen gewoon niet begrijpt?
Hoe denk je dat het is als wij in ons gewone abracadabra nederlands uitdrukken....
zoals bv; joh...je hebt vierkante ogen van het televisie kijken....
waarop dat kleine meisje totaal van slag naar de spiegel loopt omdat ze vierkante ogen heeft!!!

Kijk.....dat abstracte taalgebruik....strakke structuur....duidelijke tijden.....duidelijke afspraken...daar waren we al mee bezig hier thuis....omdat we wel merkten dat dat beter werkte....
Maar nu is het gewoon bevestigd....en nu kunnen we eraan werken dat we beter op onze woorden letten....dingen duidelijk zeggen in simpele "rechte" woorden..zonder al dat beeldspraak.
Dat het druk is in haar hoofd dat blijft.....maar dat ze met haar handen naar haar hoofd grijpt omdat ze het niet meer aankan die drukte...omdat er teveel aan prikkelende informatie binnenkomt....die zij niet in de juiste vakjes kan opbergen....daar kunnen we wèl wat aan doen....
En  daarom wilde ik dat "stempel"....heren artsen.......
En niet om er slechts een plakkertje op te plakken met daarop welke aandoening dan ook.

Ik ben er blij mee.
Gewoon....deze dingen maken haar wel tot SILJE.
Mijn dochter.
Mijn meisje waar ik ongelofelijk trots op ben.
En waarvan ik onvoorwaardelijk hou inclusief stempel.

Maar ik kan dat meisje nu helpen....gericht helpen.
Om haar te leren haar leventje te leven die zij wil.
En haar leren omgaan met haar "stempeltje"......

Ze is begonnen met een sociale vaardigheidstraining in de praktijk van de kinderpsych.
12 weken lang op dinsdagmiddag van 16.00 tot 17.30.
Met een stuk of 8 kinderen zoals zij.....
En samen werken ze aan elkaar en aan zich zelf.
Ze heeft het er reuze naar haar zin.

Ze is blij.
Opgelucht.
Ze is blij te weten wat ze heeft.
Ze is blij te weten dat ze niet de enige is.
Ze is blij te weten dat ze niet gek is in haar hoofd.

Ze heeft zich voorgenomen om binnenkort in de klas te gaan uitleggen wat ze heeft.
En uit leggen wat ze lastig vind....en waarom ze soms dingen doet die misschien niet helemaal handig zijn.

Ik vind dat wel lef hebben....ondanks haar faalangst heeft ze toch ballen!!
(kijk.....en dat zijn nu zinsopbouwen waar Silje helemaal niks van snapt! Ze heeft maar 1 bal....een blauwe adidas voetbal!!!)

Stoer kind!!

maandag 4 maart 2013

Kringloop lampje

Ik was al tijden op zoek naar een lampje.
Een hanglampje voor in de hal.
Dus hij moest niet te lomp zijn....of te grof....en vooral niet oubollig.
Hij moest natuurlijk wel passen bij mijn kleuren donkergrijs/wit.

Maar ik kwam nog geen leuk ding tegen....ja....kwam wel leuke lampjes
tegen, maar de prijs was dan weer niet leuk.
Tuurlijk zocht ik bij de kringloop, maar het was wat lampje betreft nooit mijn lucky-day.

Maar 2 weken geleden zag ik een lampje hangen.
Zo'n oubollig oma-lampje.
Met spuuglelijk goudkleurig metaal.
Maar wel met een wit glazen kapje. Je weet wel.....zo'n olielamp-kap.....wat ik eigenlijk niet eens mooi vind.
De onderkant van het lampje was heul lichtgroen porcelein.
Ook de verkeerde kleur dus.
Maar ja....de grootte was perfect.
En op zich was ie best wel errug schattig eigenlijk.....

Fotootje gemaakt met mijn whatsappje....en opgestuurd naar Hans.
Ha....net wat ik dacht....
het groen was niet mooi.....en dat goud...tsja......als ik hem echt wilde.....nou dan moest het maar.....las ik tussen de regels door.
Maar ja....dan hoeft het mij al niet meer.
Ik naar huis.

Vorige week gingen we samen naar de kringloop om daar de voorraad wat aan te vullen wat wij over hadden.
En verrèk...het lampje hing er nog....wat ik dan wel weer begreep....zo lelijk als ie was.
Ik liet hem zien aan Hans....nu live....
Tsja....goh.....hij is wel schattig.....
maar dat groen....en dat goud....
Ach....neem hem mee......we zien wel....

Nee....ik doe het niet. Hij is gewoon lelijk.
Nee...dat goud....afgrijselijk.
Dus zonder lampje naar huis.

Maar toch zat het niet lekker....ik moest toch dat lampje..ook al was ie erg goud....
Heb er gewoon slecht van geslapen.....sufdoos.
De volgende dag ben ik alleen weer naar de Kringloop gekacheld. Die lui daar zullen wel gedacht hebben....daar heb je dat mens weer te loeren naar dat lampje....
Maar ach......er loopt wel meer raar spul rond daar...

Even later zat ik met een in krantenpapier gewikkeld spuuglelijk lampje van €7,50 in de auto en reed naar huis.
Daar heb ik hem schoongemaakt en opgehangen aan de gordijnrail om eens op mijn gemak te bedenken hoe ik dat ding toch eens kon pimpen.

Ik heb het hele geval uit elkaar geschroefd. 
Ik heb een spuitbus matte verf bij de Action gehaald voor €2.09 en ben aan de slag gegaan......

Kijk...zo was ie...



Dat goud.....omg.......van dat kermis-goud.....echt vréselijk!
Máár.......mijn oog zag het goed....
het is gewoon een mooi lampje geworden.....ja oké....smaken verschillen.....maar ik vind hem erg mooi......laat ik het dan zo zeggen....en hij past prachtig bij mijn oude gepimpte kapstok en meidenkast....
Kijk....
Dit is het lampje nu;




Gaaf hè??
Heb er net nog even een zwart snoertje doorheen getrokken en aangesloten op de fitting....
en dan kan ie hangen!!
Het hele lampje kostte me uiteindelijk €9,59.
Leuk prijsje toch??