Sinds 23 april 2013 werk ik als postbezorger bij PostNl.
En ik vind het héérlijk! Het maakt me niet uit of het regent, of de zon schijnt.....of als de wind om mijn kop waait. Ik vind het gewoon superleuk om te doen.
Mijn collega's zeggen wel es....; wacht maar....als het straks sneeuwt, of ijzelt....of als het mega-druk word met de kerst, dan piep je wel anders.
Sneeuw of ijs heb ik nog niet gehad....maar nu zitten we in de kerstdrukte.
En het is hard werken.....heul hard werken!
Tijdens de sollicitatie zeiden ze direct; in de kerstperiode kan je geen vrij krijgen! Realiseer je je dat? Ja....dat realiseer ik me...en ik vind dat nogal logisch.
Maar ja....ons team hier in het pittoreske dorpje Gramsbergen bestaat in totaal uit 7 postbezorgers. Zes moeders met kinderen en 1 studente die doorgaans alleen op zaterdag werkt.
Het geval wil dat collega Anja tijdens de feestweek in augustus haar knie heeft geblesseerd en ze kwamen er in november pas achter dat het de meniscus was. Eind november is ze geopereerd....dus nog druk in de revalidatie! Beterschap Anja!!! En dan is collega Hilda sinds vorige week uit de running. Ook zei moest een operatie ondergaan en mag niet tillen....dus ook zei zit in de lappenmand. Beterschap meid...en voel je vooral niet schuldig! En nog bedankt voor het opzoeken van dat adres op je laptop, zodat ik alsnog kon bezorgen in de juiste brievenbus! Ons studentje is er op zaterdag.....dus hebben we nog 4 dames over....voor de 4 wijken in ons pittoreske dorpje.
Moet kunnen....toch?
Yep.....en het kan ook!
Maar jeuj mensjes-die-dit-stukje-lezen........het is me wel een klus hoor!!
Zal ik je eens vertellen hoe het gaat?
Nou....
We staan dus alle 4 ingeroosterd voor elke dag. met ieder een toegewezen wijk.
We hebben afgesproken om kwart voor 10 in ons depot te zijn. Dat klinkt heel luxe....maar ons depot bestaat uit een garagebox....zonder licht, zonder water, zonder stroom en zonder verwarming en 4 bij elkaar gescharrelde stoeltjes die we kregen omdat ze naar de kringloop zouden.
Elke dag neemt 1 van ons een pot koffie mee. En beginnen we tijdens deze periode met een bak koffie (lekker voor de koude handen) en wachten en hopen we dat de chauffeur op tijd is met de post.
Is de chauffeur er met de container, dan sorteren we de zware tassen en zetten de eventuele huis aan huis erbij. En dan is het inpakken.
De fietsen worden volgeladen. Heel veel pakjes. Heel veel kaarten. En heel veel vakantieboeken. En....heel veel losse post die ongesorteerd in de tassen zijn gemikt.....
Die sorteren we ter plekke tussen de bundels.
De handschoenen aan....schoudertassen over de rug....pet diep in de ogen....en met een "Succes en werk ze" stappen we op onze zwaar beladen fietsen.
De bundels zijn zwaar. En dik. Vol met allerlei formaten kaarten.
Elke kaart, brief en poststuk gaat door onze koude vingers...kaartjes glijden weg...belanden op de grond....van die leuke piepkleine schattige kerstkaartjes....ken je ze ??? Nou die.....die glijden tussen de elastieken weg....en rollen tijdens het "bladeren" er tussen uit.
Elk adres en elke postcode word gelezen. Namen en huisnummers...heej.....kaart verkeerd gesorteerd...dit is de Hoge Esch..niet de Esch....hup achter de bundel....shit...die woont hier niet....toch?? Nee...hier woont mevr. L.
De naam is anders...hmm....toch weer terug...mevr. L. wenkt me...en doet de deur open. Kind...kom maar even binnen, ik heb een envelop, maar die is niet voor mij. Staat wel mijn adres op....ik pak de envelop aan. Ja het adres klopt....maar de naam niet.
Ze had hem open gemaakt, het speet haar zo....het was niet voor haar.
Geeft niet mevr. L.....ik neem hem wel mee en ik zoek wel even uit waar deze geadresseerde woont. Komt wel goed.
Dag mevr. L.....nee...dank u...ik heb geen tijd voor een kopje koffie....een andere kreer...oke? Mijn collega's wachten op me.
Dag mevrouw.....
En verder weer.
Foute adressen.
Foute postcodes.
Onder het lopen werken de handen. Gebogen over de bundels lopen we de routes.
We worden aangesproken door oudjes die elke dag op je wachten.
Je fietst weer een stukje terug, want er zat nog een envelop tussen die 3 huizen terug in de bus had gemoeten.
Met snot op de bovenlip....gure wind over je wangen....rode vingers van de kou....
de fietsen volgeladen....striemende spieren die protesteren tegen de zware fietsen....de post word bezorgd.
SMS......als de mogelijkheid er is mobieltje pakken....neus ophalen....want de snot is dun....sms openen......oh...van PostNl.....wie is er beschikbaar op maandag 23 dec?? Graag zo snel mogelijk doorgeven.
Okay.....ja ik ben beschikbaar! Schrijf me maar op.
En verder weer.
Tassen leeg....weer terug naar depot....en opnieuw laden...opnieuw dingen sorteren...
er tussen bundelen....herschikken...snel een slok van de meegebrachte chocomelk....broodje uit het zakje plukken....tussen de tanden....deur dicht...op slot....nog een keer flink je neus ophalen.....en hijs je moeie lijf weer op het zadel.....en daar gaan we weer....al etend weer terug naar de route.
"Eet smakelijk..!"....roept iemand me toe...
Even later zet je je zware fiets tegen een paaltje....hopend dat ie niet omvalt of wegglijd...
En maak je de route af.
Nee meneer..ik heb geen tijd om lang te praten....nee echt...ik moet verder...mijn collega's wachten....ja mevrouw....ik weet waar de Goudenregenstraat is...dan moet u daar rechts af.....
Oh...de school gaat uit....allemaal fietsende kinderen....shit....en man...schieten die kerels die de gasmeters en aansluitingen vervangen nou eens een keer op?? Al die opgebroken stoepen ...al die man-diepe gaten....strompelend loop je door de opgehoopte stenen....zigzaggend....soms dwars door een tuin...vele meters omlopen...omdat die verrekte busjes geparkeerd staan op de stoep....ggrrr......maar met een grijns op je smoel...een grap en een schaterlach klauter je om die kerels heen....en bezorgd de post netjes waar ie hoort.
Nieuwbouw zonder brievenbussen....dan maar aanbellen.....brievenbuspakjes....die niet in de veels te smalle kleppen passen....aanbellen....mensen niet thuis...briefje schrijven...en in de bus doen. Pakketjes die niet passen in de bussen die smal en recht naar beneden lopen...aanbellen...alsjeblieft meneer, het pastte er niet in. Oh...okay....dan mag ik het daar neerzetten als u er niet bent? Oh...die deur is open en dan daar binnen neerzetten?? Okay...doe ik hoor....zal het ook even zeggen tegen mijn collega's. Dank u wel hoor!!
Kind...loop niet zo snel....ben je niet moe? Ja mevrouw...maar dat geeft niet hoor....ja maar die fiets is toch veel te zwaar kindje....ja mevrouw...maar ik ben sterk....nounounou...kind....doe maar rustig aan hoor...en je jas goed dicht doen hoor...de wind is zo koud...Ja mevrouw....heb ik hoor.....dââg mevrouw.....ja hoor U ook...fijne dagen!!
En fietsen maar weer.
Als de tas leeg is bellen we de collega's....ja hoi..ik ben klaar. Waar zit jij??
Okay...ja...ik kom er aan....
En weer de kont in het zadel....naar de collega....wat heb je nog? Okay...ik neem die straat....als jij die doet? Ja andere collega is ook onderweg...dus die kan dan dat stukje doen. Okay....zien we elkaar op de hoek van die straat. Yep...tot zo....
En met extra bundels in de tas gaan we weer. Helpen elkaar....totdat alle straten van heel Gramsbergen de post in de bussen heeft.
Op het afgesproken punt komen we alle 4 samen.
De fout geadresseerde post word bij elkaar gelegd....elke keer neemt iemand die mee naar huis. Die stickeren we....zoeken op de laptop de juiste postcodes en noteren die op de enveloppen. En gooien deze enveloppen nog voor 17.00 uur weer op de bus, zodat ze de volgende dag alsnog bezorgd kunnen worden op de juiste postcodes.
Deze week zat er een rouwpost bij. Geadresseerd aan iemand die al 9 jaar hier niet meer woont, maar in Hardenberg. Maar welk adres?? Tsja....dat wisten we niet...en collega Lia....degene die zo ongeveer iedereen kent hier...wist het ook niet. Maar...heej....zijn dochter woont hier toch nog?? Ja....daar...op dat adres! Oh...geef maar hier zegt Lia....regel ik...komt goed.
En het kwam goed!
Lia is 's avonds naar de dochter heen gefietst. Haar de envelop overhandigd en uitgelegd dat ze niet wist waar haar vader nu woonde en hoopte dat hij alsnog op deze manier de rouwkaart tijdig kon ontvangen.
De volgende ochtend stopte er een auto bij het depot.
En de meneer voor wie de rouwpost bestemd was, stapte uit.
Hij kwam even bedanken dat hij het kaartje toch ontvangen had.....de begrafenis was diezelfde ochtend. Hij is niet geweest, maar hij kon wel tijdig contact opnemen met de afzender.
Kijk.....en dit maakt ons werk mooi!
We zijn alle 4 doodmoe. Want thuis gaat alles gewoon door. De feestelijke activiteiten op school...waarbij mams gewoon moet opdraven. Kerstbuffet....voorstellingen....alles gaat door. Maar ook de boodschappen...het huishouden....en al die andere dingen....
Maar Hilda...je hebt het mis.
Ik vind het nog steeds héérlijk werk. Ik geniet met volle teugen.
Ondanks mijn stijve, pijnlijke spieren, mijn zere voeten,
mijn strakke, van de wind en kou schrijnende kop.
En als mijn wekker afgaat morgenochtend...en ik mijn warme bed uitrol....
mijn gezicht onder de koude kraan hou en me in mijn thermo-shirt hijs...
de koffiepot vul voor mijn bijdrage aan de ochtendstart op het depot...
dan haal ik mijn fiets uit de schuur...zet mijn kerst-muts op...
geef de kinderen een kus....dan ga ik toch blij en vrolijk naar het depot.
Ik heb fijne collega's.....en samen zijn we volgens mij best een goed geoliede post-machine.....nee....geen machine....
maar een stel huisvrouwen die het toch maar flikken om ondanks het hele, hele zware werk, dagelijks op tijd de post bij de juiste mensen in de bus te doen.
En 's avonds....als de vakslager thuiskomt van zijn kerstdrukte....moet ie nog aan de slag....
want aan het begin van mijn route kreeg ik een lekke band.
Lopend met de zware fiets naar huis. Collega's geïnformeerd dat het later word. Hilda gebeld die nog in haar lappenmand ligt....of ik haar fiets kan lenen.
Ja hoor...
De post overgeladen naar mijn gewone fiets. Toen naar de andere kant van Gramsbergen....mijn fiets weer overgepakt naar de fiets van Hilda...en gaan weer.
Maar ja...morgen word een drukke dag verwacht, dus hopelijk kan de band geplakt.
Dus de slager stroopt zijn mouwen weer op bij thuiskomst....trekt een paar handschoenen aan, want rollades knopen met smeer op je handen dat kan natuurlijk niet.....zet de fiets op de kop
en gaat op zoek naar het lek.
En ja hoor....een scherpe glassplinter word eruit geplukt....de band word deskundig geplakt...
....en even later staat ie klaar voor de nieuwe werkdag van morgen.
