Een angstaanjagende afloop

Vandaag was de Hardenbergse Fjordenkeuring.

En mijn meissie mocht meedoen. Samen met haar 5 paardenvriendjes en haar hele grote vriend zou ze er heen.

Gisteren is ze de hele dag in touw geweest om de 5 paarden te wassen, borstelen, poetsen, knippen...of welke volgorde dan ook goed is.

En vanochtend om 7.15 heeft hubbie haar bepakt en bezakt weggebracht. Want de 5 paarden moesten allemaal naar het keuringsterrein.....

Met haar witte rijbroek en wit shirtje en handschoenen apart in een tasje, haar borstels, teugels, beugels, hoofdstellen, halsters, halstertouwen, zadel, cap, chabs, regenjas, windjack, 6 krentenbollen, 3 flessen drinken, snoepjes, koekjes zwaaide ik haar uit. 

Tegen half 10 stapten wij op de fiets. En rond 10 uur waren we er.

Mooi op tijd om de eerste ronde te zien.

Hier zijn Amber en Majken bezig met voorbrengen voor de keuring.

De paarden waren onrustig. Alle paarden. Overal werd gebokt en gehinnikt.

Er werd gerend....paarden in toom gehouden....overal verhitte koppen om met vereende krachten de paarden te bedwingen.

Maar de meiden hielden zich goed....

De 2e keer mocht Majken voor en Amber achter......máár het beessie trok en sprong....hinnikte....en was heel onrustig. Majken was zo verstandig om hem aan Amber over te geven omdat zij sterker is (14 jaar).

Er werd gejureerd....voorgebracht, rondjes gerend...

Er werd getrokken.....ge-huuuuuhd......gehangen......

Overal waren de paardjes druk.

De geluidsinstallatie piepte.

Hij stond te hard.

De wind was vlagerig.....hard.

De zon stak.

Dan was er een hevige bui.

Stromende regen.

En al die tijd stonden de kanjers in hun witte outfitjes voor 100% voor de jurys.

Strontnat is ze geregend.

De kop verbrand door de zon.

Smerig van de paardenslijm.

Gore handen van vieze bitten.

Stront ruimen.

Ze vergat te eten.

Voor 1 krentenbol gunde ze zich tijd.

Al die tijd was ze in de weer.

Tuig zus....halster zo.....en weet ik wat meer.

Tussendoor vlogen nog even 2 straaljagers.....héél laag, echt héél laag over de uiterwaarden van de Vecht waar de keuringen plaats vonden.

Ondanks het verschrikkelijke lawaai voelde je een doodse stilte.

Iedereen stond verkrampt.

Mijn god!! Straaljagers......zó laag!!!!

Wat doen al die paarden?????

Je zag de mensen verkrampen.....stilstaan.....

de ogen strak gericht op al die schrikkerige fjorden.

Oren draaiden naar achteren....neusgaten sperden open......briesen......schokkende hoofden, zwarte ogen...strakgespannen touwen aan de lijnen.

De paarden schrokken verschrikkelijk.

Achter me hoorde ik ondanks het oorverdovende lawaai een korte knap....

ik draaide me om....een bokkend paardje......

Het halstertouw was gewoon doormidden geknapt door het schrikken van het paard.

Alles gebeurde in een paar seconden......toen waren de straaljagers weg.....

de rust keerde terug....

Maar de paarden bleven onrustig.

Heel onrustig.

Dan moest dit paard.

Dan moest die.

Echt de hele dag is ze in touw geweest. Draaiend op alleen maar adrenaline.

Aan het eind van de dag zou ze nog onder het zadel met Chantal.

Ze was gespannen.

Ze maakte het paard klaar. Overlegde met haar grote vriend een aantal dingen over wat te doen.....hoe te doen......

Chantal was onrustig.

Nog steeds waren alle paarden onrustig.

Maar Majken durfde het aan en na de afspraak dat als het niet gaat, ze de ring uit zo gaan......stapte ze op.

Ze moest zich voor de microfoon voorstellen aan al die honderden toeschouwers.

En toen kon ze haar ding doen.

Eerst gewoon rijden....

Wij keken toe.

Chantal was onrustig. De andere paardjes ook.

Maar Majken kreeg haar onder controle...

En ze maakte haar rondje.

Chantal schudde met haar hoofd.....was onwillig......gooide met haar kont.

Ze kwamen weer voorbij.

Onwillig loopje.......

Grote vriend riep het paardje......"rustig Chantal...rustig......."

En Chantal werd rustig.....ze hoorde de stem van haar baasje.

Daar gingen ze weer.

Schijnbaar rustig liepen ze de volgende bocht in.....

Toen moesten ze in draf....

De andere paarden begonnen te draven.....

Chantal ging mee......

En toen was het hek van de dam.

Chantal vloog in galop.....

In een heel snelle galop. Ze was totaal ongecontroleerd. Majken greep haar vast...haar hele schamele 40 kilo gooide ze in de strijd om Chantal onder controle te krijgen.....
De toeschouwers keken....Chantal galoppeerde....de andere paarden gallopeerden ook....en Chantal daverde er door heen met op haar rug mijn dochter. Haar lijf strak gespannen....haar armen de teugels bedwingend.....Chantal bokte......sprong.....galoppeerde....en toen kwam ze regelrecht naar haar baasje gegaloppeerd. Hij probeerde over het hek te komen om Chantal te grijpen....maar Chantal was al weer weg.....de jury ging er achter aan...mensen verstarden....daar ging ze....mijn dochter op een wild galopperend paard.

Daar kwam Chantal weer aan in volle vaart op ons af. Grote vriend greep....probeerde te sussen.....rustige stem.....maar weg was Chantal weer.

Majken hield vast....stuurde....hield vast.....zette schrap.....haar gezicht strak van de spanning......

Ik stond naast een man....hij kent grote vriend.....ze zijn vrienden......en hij praatte..."kom op meisje...vasthouden.....handen laag....zitten blijven....."
Allemaal dat soort woorden..........Maar Chantal bokte en sprong......

Het werd steeds erger.

De andere ruiters waren gestopt....gaven Majken en Chantal alle ruimte....de mensen keken.....iedereen strak gespannen....allemaal zagen we hoe daar een meisje dat paard aan het bedwingen was. Hoe dat kleine, frêle meisje haar hele sterke, gespierde lijf in zette om dat paard tot stilstaan te krijgen....

Maar het lukte niet.

Chantal ging los.

Die rustige, vriendelijke, goedaardige merrie ging los.

Volledig los.

Ik zag het gebeuren.

Iedereen zag het gebeuren.....

Chantal vloog de bocht door......Majken schudde heen en weer op de paardenrug.....

Haar handen knelden....

En ze bokte.

In volle vaart bokte Chantal....

Ik zag Majkens gezicht....

In die seconden vlogen gedachten en beelden door mijn hoofd.

Ik zag haar gezicht veranderen in pure angst.

Haar lijf schokte...schudde....

Haar ogen zwart van angst.......en toen weer in volle vaart richting ons.....

Ik zag dat Majken in tranen uitbarstte boven op dat paard.....ik zag haar hulpeloze ogen. Ik zag haar angst.

Ik greep de man vast....

Ik kroop achter zijn rug....ik wilde niet zien hoed dat lijfje op de grond gesmakt werd.....ik zag een lappenpop op dat wild galopperende paard in die seconden...

Ik greep hem...en duwde hem naar het hek....

"Doe wat....HELP DAN......PAK dat paard...."

Hij trok het hek weg....stapte de ring in en samen met grote vriend

kon hij Chantal grijpen......

En ze stopte.....

Majken werd van Chantal geholpen door vele handen......en ze vloog in mijn armen.

Huilend lag ze tegen mijn schouder. Bezweet...trillend......knelden haar handen zich aan me vast.

Ik draaide me om en we liepen de ring uit.....samen met Chantal, grote vriend en de man......

En ineens leek het of het publiek weer ademhaalde....geroezemoes....

En toen wij daar de ring uitliepen klonk er aarzelend applaus......

En dat applaus klonk luider.....

En toen kreeg mijn meissie daar een heel luid applaus!!

Van al die honderden mensen die dat kleine drama allemaal zagen gebeuren en vol spanning toekeken hoe dat zou aflopen

kreeg ze een applaus!

Ze had het toch geflikt!

Ze was blijven zitten....

Terwijl iedereen er op wachtte dat ze op de grond geslingerd zou worden,

bleef ze in het zadel.

Toen we de ring uitliepen kwam er een mevrouw aan met een Fjord......

"kom maar meid......gaan we even een rustig rondje rijden..."

"Dat is goed voor je...."

Ik gaf Majken een kus......klikte haar cap weer dicht.

Majken klom op de merrie....en zonder zadel reed ze een relax rondje....herpakte zich.....veegde haar tranen af.....en haar snotneus....

En kreeg weer vertrouwen.

Dit alles speelde zich af in minuut of 2....

Maar er ging zoveel door me heen......

Ik zag dat lijfje.....haar knokige ellebogen......haar strakke schouders.....

Hoe klein is zo'n lijfje tussen al die paarden.

In een vlaag was ik bang....ik greep die man......zo bang dat ze op de grond zou smakken.....

God.....mijn dochter....

Silje vloog tegen me aan....

"ik durf niet te kijken, ik durf niet te kijken....."

Toen ik Majken veilig in mijn armen had brandden de tranen.

Ze was veilig......oh god...ze was veilig....

Maar wat was ik even bang.

Héél bang.

En wat ben ik trots op haar!

Even later knuffelde ze Chantal.

Grote vriend praatte met haar...

Mensen spraken hem aan....ze kreeg respect van velen.....

Grote vriend was diep onder de indruk....hoe ze zich gehouden had....wat ze gepresteerd had.

Hij stond versteld.

Het duurde allemaal maar heel kort....maar het was heftig.

Tuurlijk kreeg hij verwijten van mensen die het onverantwoord vonden dat hij zo'n jong meisje liet rijden....

Maar ach.....die kennen Majken niet. Die kennen grote vriend niet.

Die kennen de fjorden van hem niet.

Die zien niet hoe ze wekelijks meerdere keren op die paardjes rijdt....bijna dagelijks bij hen in de wei staat. Kroelt, knuffelt, borstelt. Die aankomen rennen zo gauw ze er op haar fiets aankomt....

Ze kent ze van haver tot gort.

Elke nuancering van hun vacht kent en herkent ze.

Elke karaktertrekje weet ze te vertellen.

Nee....grote vriend valt niks te verwijten.

Ook Chantal valt niks te verwijten.

En ook Majken valt niks te verwijten.

Het was een samenloop van omstandigheden.

De drukke paarden......alle 60!

De vlagerige wind.....

Striemende regen....stekende zon....

Straaljagers.

Het ongewone voor de paarden.

Geluidsboxen......omstanders......60 paarden en veulens.....

Rennende mannen en vrouwen....

Alles met elkaar....

Voorlopig wacht ze even met rijden op Chantal....

Maar ik ben die onbekende mevrouw verschrikkelijk dankbaar dat zij haar door haar kordate optreden Majken direct weer op een paard kreeg.

Ik hoop dat Majken morgen nog even gaat rijden.....maar zaterdag is ze in ieder geval aanwezig met haar grote vriend op de jaarlijkse oogstdag.

Godzijdank heeft ze niet in de gaten hoe heftig het was.

Maar het werd weer even heel duidelijk hoe snel iets totaal anders kan lopen.

Hoe vreselijk kwetsbaar je kinderen zijn.........

met dank aan ons dinnetje Sharon voor de prachtige foto's

en dinnetje Tessa...zat je daar toch zo ineens bovenop een paard....en begon het wéér te kriebelen.....

weet je meiden.....jullie zijn zó lief!xxx