Ze is ècht heel verdrietig.
Of eigenlijk is ze helemaal stuk.
Jullie weten dat ze een paardenmeisje is. Niet zomaar een paardenmeisje.
Nee ze heeft een P.A.S.S.I.E.
En dat zijn paarden.
Paarden. Paarden. Paarden.
Toen we hier kwamen wonen bleek er op 5 minuten loopafstand een weiland te zijn met daarin 9 fjorden.
Zomaar.................9(!) fjorden.
Elke dag klepte ze wel even naar het weitje heen. Even kijken.
Even lokken met een bammetje....of een worteltje.
Ineens waren die 9 paarden verdwenen.
Ze was onthutst.
Zomaar weg....9 hele paarden!!
Gelukkig dacht hubbie wel te weten waar ze zouden staan......en hij ging na het eten een rondje met haar fietsen door ons pittoreske dorpje van anderhalve straat en een.....uhm.....paar weilanden.
En verrèk......daar...in een weiland aan de Vecht.....stonden 9 fjorden.
't Wicht helemaal gelukkig.
Op die manier kwam ze in contact met haar allergrootste vriend.
Hij was de gelukkige eigenaar van de 9 fjorden.
Toen hij haar wat beter leerde kennen, mocht ze het weiland in als hij er niet was. Ze mocht borstelen....aaien....kroelen.
Toen de paarden aan haar gewend waren mocht ze wel eens mee als de smid kwam. Of als de manen geknipt moesten worden.
Of als er een mèn-ritje was. Want dat deed ie ook.
Met een karretje ritten maken...door de bossen.....en de landweggetjes,
samen met een groep....en dan gaan ze eten onderweg....is er ergens een eega die pannenkoeken bakt voor de hele groep...of erwtensoep maakt.
Ze mag mee naar de Oogstdag. Een dag waar alles word geshowt hoe het boerenleven vroeger ging. Ze mag dan mensen begeleiden op een mèn-karretje. Ook mocht ze mee naar de jaarlijkse Fjordendag. Een show met allemaal fjorden die gekeurd worden....voorgeleid moeten worden....ook DAT mocht ze doen.
Wekelijks gaat de telefoon of ze zin heeft in een ritje.....of helpen knippen...of er moet een halster gepast worden....een zadel ingevet....
En vorige week mocht ze weer rijden.
Gewoon hier in het park....met haar dinnetje die ook bijna dagelijks bij de fjorden is.
Of een ritje richting Duitsland....zij op het paard......en hij op de fiets erachter aan.....
Een poosje geleden kreeg ze te horen dat haar lievelingspaard waarschijnlijk verkocht ging worden.
In tranen kwam ze thuis.
Zweterig.....met brandende wangen.....zwarte vegen van snot op haar gezicht.....weggeveegde tranen.....
Ze stortte volledig in.
Snikkend lag ze in mijn armen.
FOPPE
Haar Foppe zou verkocht worden.
Haar allerliefste Foppe, haar vriendje.....
hij moest weg.
En misschien nog een paar.
Want er moest nieuw bloed komen, anders zou er inteelt komen.
Ze snapte het wel. Echt. Heus!
Maar wáárom Foppe??
Ja oké....die deed wel eens moeilijk.
En hij wilde niet onder het zadel.
Hij wilde überhaupt niet luisteren...
Klopt allemaal....
Maar zíj kon toch wel dat paard beleren??
Zij kon het vast wel.
"Als ik nu elke dag naar Foppe ga om hem te beleren, dan mag ie msschien wèl blijven mama".
"Had ik er maar meer mee geoefend....dan had ie niet weg gehoeven".
Ach meiske.....zo werkt dat niet.
Het ís niet jouw schuld.
En niet jou verantwoording.
Er moet gewoon nieuw bloed in....
Ja....maar..............
Huilend lag ze die avond in bed.
In de periode die volgde praatte ze weinig over Foppe.
Als ik er naar vroeg dan zei ze dat ze aan het "onthechten" was.
Dan doet het niet zo'n erge pijn......
Mijn hart brak....
Meisje toch, wat wilde ik je dit graag besparen.
De laatste week werd duidelijk dat de verkoop op zeer korte termijn zou gebeuren.
Er zou een belangstellende komen.
Ze mocht erbij zijn.
Ook de manege wilde er wel één voor de lessen van oa gehandicapte kinderen.
Ze was helemaal gelukkig, dan kon ze tenminste nog op Olga rijden....en Olga knuffelen....en vaak zien.
Gisteren voor de paardrijles had ze nog contact over wanneer de belangstellende zou komen.
Vrijdag.....
Gisteren haalde ik haar van paardrijles......
en toen begon ze te huilen.
Intens verdrietig huilde ze zachtjes.
"Waarom Foppe...."
"Ik ga je zo missen Foppe...."
"Foppe...je bent mijn vriendje....
mijn liefste paard....
en nu moet je weg......"
Mijn handen knepen in het stuur.....tranen sprongen in mijn ogen achter mijn zonnebril.
Toen ze thuis kwam had ze zich vermand.
Ze ging bellen of ze nog foto's mocht maken.
Dat mocht.
Hubbie ging mee.
Op de fiets gingen ze samen weg.
Zoals ze toen samen naar het weilandje met de 9 fjorden gingen zoeken.....
gingen ze nu naar hetzelfde landje om afscheid te nemen van 4 fjorden,
waaronder haar liefste vriend Foppe.
Kijk nou.....2 paardenstaarten....
Nog een kus
Met haar 2 grootste vrienden
Nog een knuffel....
Foppe...en zij...
intens voelen.....
Dag lieve, lieve Foppe....
Het ga je goed bij je nieuwe baas.
Samen met 2 van je vriendjes ga je er heen om beleerd te worden.
Dag lief vriendje van mijn meisje.
Je hebt haar zoveel warmte gegeven....liefde....vertrouwen.
Ze praatte me je....knuffelde....kuste.....verwende je.
Ze heeft zelfs een bakje met jou haren.
Op alle briefjes in haar kamer staat jou naam.
F.O.P.P.E.
Jij gaf mijn meisje vriendschap en zij
gaf jou haar pure liefde.
Dag lief vriendje van mijn meisje.
Morgen verscheurd haar hart.
Morgen word er een litteken gekerfd in haar hart.
Morgen neemt ze afscheid van jou.
Morgen stap jij uit haar leven.
Maar niet uit haar hart.....die neem je mee.
Dag lieve Foppe.....
Dag lief vriendje van mijn meisje.
2 opmerkingen:
Agossie...kan me haar verdriet zó voorstellen....zit hier met tranen in mn ogen....bijzonder meisje, jouw Majken. Hopelijk kan ze het een beetje afsluiten en heeft ze afleiding door de andere paardjes.
Groetjes, Jannet.
Ook hier met een grote brok in mijn keel en tranen in ijn ogen jouw verhaal gelezen...zo herkenbaar! Jaaaren geleden was ik dat meisje, ook ik mocht een fjordepaardje verzorgen: "Pim",elke dag 8km heen op de fiets en 8km terug... Tot ook 'mijn Pim' werd verkocht...Wat een verdriet! Maar achteraf zoveel mooie herinneringen! Hele dikke knuffel voor jullie!
Een reactie posten